Ο αντιδημοκρατικός κατήφορος στη Νάξο-«έξυπνο» νησί. (Ζούμε υπέροχες δημοτικές στιγμές μετα-δημοκρατίας)

portara pinakas
Newsroom
07/08/2022 22:39
 
 
 

 

Η θερινή Νάξος έχει την πλάκα της, εκτός της γνωστής ομώνυμης και νεοφιλούς παραλιακής περιοχής. Θα ήταν μόνο έτσι, αν η εμφάνιση δήθεν ευτράπελων αναρτήσεων και η μίξη άσχετων εικόνων με επιλήψιμο περιεχόμενο στο αχανές διαδικτυακό σύμπαν δεν συνδυαζόταν βασίμως με τον Δήμο και μάλιστα για θυμιάτισμα συγκεκριμένων προσώπων και αντίστοιχη σπίλωση, με δαπάνες του… Ο.Α.Ε.Δ., τοπικών δημοσιογράφων που δεν είναι αρεστοί στο σύστημα Λιανού. Πρωτόφαντο και πρωτότυπο φαινόμενο στη διάσταση τουλάχιστον που προσλαμβάνει. Παράλληλα, ο Μπέζος (όχι ο ηθοποιός, αν και αυτός μας επισκέφτηκε φέτος σε ευπρόσωπη εκδήλωση του ΚΚΕ για τον Καμπανέλλη) υπόσχεται, με όλα τα ντεσού που κρύβει η πρωτοβουλία της Amazon, να μας κάνει «έξυπνο νησί». Έξυπνο νησί, με την εφαρμογή αναδυόμενων τεχνολογιών, που θα συνδυάζονται με αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές από την ολίγιστη, άξεστη, πελαγωμένη και στείρα δημοτική εξουσία.

«Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης» αναγράφεται σε πολύ ευδιάκριτο σημείο στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, φράση παρμένη από τα «Ελληνικά Χρονικά» του Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ, ενός από τους πρωτοπόρους εκδότες και δημοσιογράφους των επαναστατικών χρόνων.

Εδώ δεν είναι μόνο η παράβαση του Συντάγματος και του νόμου. Είναι η στρεβλή αντίληψη της ελευθεροτυπίας (το άρθρο 14 του Συντάγματος ορίζει ότι «ο Τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται» και «καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του Τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους»).

Δεν είναι μόνο το δημοκρατικό έλλειμμα. Είναι ο αντιδημοκρατικός κατήφορος.

Αυτή η διαπλοκή, η μηχάνευση, η σκευωρία, θέτει ζήτημα δημοκρατίας, ελευθεροτυπίας και ελεύθερης έκφρασης, που ταπεινώνονται και κακοποιούνται από τη σημερινή δημοτική Αρχή. Αντί να τα βάζουν με τα σωρευμένα καθημερινά προβλήματα, αντί να σχεδιάζουν το μέλλον, τα βάζουν με τον Τύπο, στοχοποιώντας ανεπιθύμητους δημοσιογράφους, ενώ εκδίδουν εφημερίδα από τα σπλάχνα τους, κάτι όχι και τόσο δημοσιογραφικά δεοντολογικό. Η χρησιμοποίηση αχυράνθρωπων, για να πλήξουν πρόσωπα, για να καταστείλουν την ελευθεροτυπία, για να τρομοκρατήσουν, για να εκφοβίσουν, για να εκβιάσουν, για να συκοφαντήσουν δεν είναι και η καλύτερη σπονδή στην ελευθεροτυπία.

Δηλαδή, αντί-για να το κάνουμε…λιανά-να καθαρίζει κάποιος τους δυσώδεις δρόμους και τη ζέχνουσα από τη βρωμιά πόλη… καθαρίζει τους αντιπάλους της δημοτικής Αρχής με ψεύδη και δυσώδεις τρόπους και αναρτήσεις στο διαδίκτυο, σπιλώνει συνειδήσεις, υπολήψεις, χαρακτήρες, επαγγελματικές διαδρομές. Αν δεν είναι αυτό «προσύμφωνο συμβολικής εκτέλεσης», τότε τι είναι;

Τέτοια λουλούδια ανθούν στον δημαρχιακό λειμώνα και βιότοπο και ποτίζουν με κρατικό, δηλαδή λαϊκό, χρήμα οι λογής Κατσαράδες; Εκεί είναι το συντονιστικό κέντρο, όπως φαίνεται;

Νομίζουν οι μικρόνοες ότι θα στομώσουν την ελεύθερη έκφραση. Είναι οικτρά γελασμένοι και βαθιά νυχτωμένοι, όσο και αν το Kyriakos-gate, με ιδιαιτερότητες και άλλες μορφές, έχει παρακλάδια παντού.

Πρέπει να ξέρει ο κάθε αρχολίπαρος και χαβαλετζής ότι είναι άλλο πράγμα οι δημοσιογράφοι και η κοινωνική αποστολή του Τύπου και άλλο τα δημόσια πρόσωπα, που οι πράξεις και οι συμπεριφορές τους απασχολούν το κοινωνικό σύνολο, το οποίο έχει «δικαιολογημένο ενδιαφέρον» πληροφόρησης και κριτικής (άρθρο 367 παρ.1 ΠΚ, 14 παρ.1 και 2 του Συντάγματος, 10 παρ. 1 εδ. α και β της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου). Έτσι, έχει κριθεί ότι είναι επιτρεπτά για τα ως άνω πρόσωπα, δημοσιεύματα προς ενημέρωση του κοινού, ακόμα και αν περιέχουν οξεία κριτική και δυσμενείς σε βάρος τους χαρακτηρισμούς.

Την ώρα που σχεδιάζεται να γίνει η Νάξος έξυπνο νησί (smart island)-για smart municipality ας μη συζητάμε-, το πολιτικό προσωπικό της δημοτικής Διοίκησης είναι κατώτερο των περιστάσεων. Κατοικεί στον 19ο αιώνα και χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους για να εξοντώσει την κριτική και το δημοκρατικό διάλογο. Ο Δηλιγιάννης και η εργαλειοθήκη του παρέα με τον Μπέζο και την τεχνολογία του. «Έξυπνο» νησί σε συμβίωση με αντιλήψεις μετα-δημοκρατίας. Αυτή είναι η κανονικότητά τους; Ο Δήμος-τσιφλίκι, ο Δήμος-λάφυρο; Ο Δήμος Ι.Χ.; Ο Δήμος των κολλητών; Να γίνονται ζητούμενα το κράτος δικαίου, τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες στους ρευστούς και επισφαλείς καιρούς μας;

Όσο και να προσπαθήσει ο Δήμος και οι ένοικοί του να εξωραΐσουν τη θλιβερή πραγματικότητά μας ενόψει και των εκλογών, να δημιουργήσουν δηλαδή «χωριά Ποτέμκιν», η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.

Οι ποινικές και αστικές ευθύνες είναι δεδομένες. Δεν αρκεί να αυτοχαρακτηρίζεσαι troll για να αποχαρακτηρίζονται οι παράνομες δημοσιεύσεις σου. Δεν είναι σάτιρα η επίκληση ψευδών και συκοφαντικών γεγονότων με πολιτική θρασύτητα και ανοησία. Άλλο είναι αυτό και άλλο το χιούμορ και η καταλυτική σάτιρα, όσο κακόγουστη και αν είναι.

Οι πολιτικές, όμως, και διοικητικές ευθύνες ανήκουν εξολοκλήρου στο δημοτικό κατάστημα, στην καρδιά της δημοτικής εξουσίας. Θα περίμενε κανείς επίδειξη ευαισθησίας, έμπρακτη παρέμβαση, καταδίκη των τοξικών φαινομένων, δημόσια αποκήρυξη τέτοιων φαινομένων, αν όλα αυτά ανήκαν στον αξιακό κώδικα των κρατούντων. Απεναντίας υπάρχει και νομική στήριξη από άτομο που συνδέεται με σύμβαση έμμισθης εντολής με τον Δήμο!

Δεν ξέρω, αν γνώριζε εξαρχής αυτές τις παρα-δημοτικές λειτουργίες ο δήμαρχος, η κορυφή της δημοτικής εξουσίας. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο αντιδήμαρχός του λειτουργούσε και λειτουργεί αυτόνομα και συγκεντρωτικά, όπως και ο ίδιος ο νυν δήμαρχος έκανε επί δημαρχίας Μαργαρίτη. Πάντως, κατέστη εγκαίρως ενήμερος από θιγόμενη πολίτη. Και δεν έπραξε τίποτα. Δεν καταδίκασε ούτε λεκτικά το πρωτοφανές για την κοινωνία μας φαινόμενο. Και αυτό κάτι λέει. Πολύ περισσότερο δεν καταδίκασε έμπρακτα τις μεθοδεύσεις και πράξεις τού επί του Πολιτισμού (!) αντιδημάρχου του. Το άρθρο 59 παρ. 4 του νόμου 3852/2010 (όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 5 π;αρ.2γ του νόμου 4623/2019) επιτρέπει στον δήμαρχο να ανακαλέσει τον ορισμό αντιδημάρχου με αιτιολογημένη απόφασή του. Και ποια αιτιολογία, άραγε, είναι πιο πειστική από αυτή που στηρίζεται σε πράξεις, παραλείψεις, επιδοκιμασίες;

Αν δεν απομακρύνει τον αντιδήμαρχό του ο δήμαρχος, είναι συνεργός, αν όχι ηθικός αυτουργός. Για να μη θυμηθούμε το δίλημμα βλαξ ή συνένοχος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία για τον Κουτσόγιωργα το 1989. Αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να τοποθετηθεί δημόσια αν επικροτεί αυτού του είδους τη δραστηριότητα υπαλλήλου του, έστω και συμβασιούχου. Γιατί συμβασιούχος συκοφάντης δεν νοείται. Διαφάνεια, λοιπόν, κύριε Λιανέ. Αυτό δεν παπαγαλίζετε συνεχώς; Δεν μιλώ για αριστεία. Τη διαπιστώνουμε καθημερινά στο αγνό (σαν το γάλα των κτηνοτρόφων μας) περιβάλλον σας.

Το μείζον αυτό θέμα δεν αφορά μόνο τη δημοτική αντιπολίτευση, που καθεύδει ως συνήθως, αν δεν αναλίσκεται σε πλαδαρή και ανέτοιμη αντιπαράθεση. Αφορά συνολικά την κοινωνία, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης (καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση, όπως λέει το άρθρο 5Α του Συντάγματος). Η μετα-δημοκρατία και τα φαινόμενά της επαναφέρουν στη δημόσια συζήτηση θέματα που θεωρούσαμε ως δεδομένα, ως κατακτήσεις του πολιτισμού και της κοινωνίας μας. Αξίζει να αναφέρω ότι μόνον η Οργάνωση μελών ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Νάξου-προς τιμήν της- εξέδωσε την εξής ανακοίνωση στις 27 Ιουλίου: «Κάθε προσπάθεια φίμωσης της ελευθεροτυπίας, της δημοσιογραφίας αλλά και κάθε προσπάθεια κοινωνικού bullying, από πληρωμένα δημοτικά troll, που αντί να απασχολούνται στον τομέα πρόσληψης τους, αναλίσκονται στο να κάνουν τη βρώμικη δουλειά των ηθικών αυτουργών-εντολέων τους, πρέπει να καταδικαστεί από το σύνολο της κοινωνίας. Το μόνο που απομένει, είναι η παραίτηση του αντιδημάρχου πολιτισμού Κατσαρά και η δημόσια συγγνώμη τους.

Μας θλίβει ιδιαίτερα, η έλλειψη πολιτικού πολιτισμού των στελεχών της ΝΔ, που επικροτούν και αναδημοσιεύουν αυτές τις αθλιότητες».

Κατά τον Μάικλ Σαντέλ (Michael J. Sandel), καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, κάποια ερωτήματα βρίσκονται στον πυρήνα της κρίσης της σύγχρονης δημοκρατίας. Σας συστήνω για τις διακοπές σας το προσφάτως εκδοθέν παρ’ ημίν βιβλίο του Η τυραννία της αξίας – Τι έχει απογίνει το κοινό καλό; (The tyranny of merit, what’s become of the common good?-εκδ. Πόλις), που ανοίγει νέους προβληματισμούς και ορίζοντες. Αναφέρω δικά μας παραδείγματα από τη θεωρία του: Ποια είναι η αξία της εργασίας ενός αγρότη; Είναι άραγε μικρότερη ή μεγαλύτερη εκείνης ενός μεγαλοξενοδόχου; Μήπως οφείλουμε να συνυπολογίσουμε το μέγεθος της συνεισφοράς τους στο κοινό καλό; Κι αν ναι, το αναγνωρίζουμε αυτό;

Επιχώριος

(Visited 1.177 times, 1 visits today)

Leave a Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*