Η πανάγια εβδομάδα, των Παθών και της Ανάστασης, που διατρέχουμε, έχει το θρησκευτικό συναξάρι της. Μέχρι κι εγώ, η μη εκκλησιαζόμενη, άνοιξα την αραχνιασμένη Σύνοψή μου και κούρνιασα σε μια γωνιά της εκκλησιαστικής θαλπωρής.
Μην ξεχνούμε, όμως, ότι «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία», άρχοντά μου, όπως μελωδεί ο Διονύσης από το 1966, ο Ρωμανός ο Μελωδός της νεοελληνικής τραγουδοποιΐας.
-Από την παλιοκαιρισμένη Σύνοψη που κρατάς με σεβασμό και ευλάβεια, καλή μου φίλη, τι ανακαλύπτεις και συλλογάσαι συνειρμικά για το σημερινό συ-ΝΑΞ-άρι του αλίμενου και παρατημένου αυτού τόπου;
-«Απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ», όπως έλεγε και το χθεσινοβραδινό κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.
-Δηλαδή;
-Πρέπει να αποδίδουμε στον καθένα αυτά που κρίνουμε ότι του αναλογούν (απόψεις, έργα, ευθύνες, συμπεριφορές, αντιλήψεις, συνέπεια), όσο το δυνατόν αμερόληπτα και πάντα με ανιδιοτέλεια.
-Ναι, αλλά αυτό το «στερέωσον τους άρχοντας ημών», γιατί κάνει διακριτική μεταχείριση σε μικρή, περιορισμένη ομάδα εξουσιαστών; Δεν περιλαμβάνονται και αυτοί στον «σύμπαντα λαό»;
-Είναι κατάλοιπο του και καβαφικού «ένδοξού μας Βυζαντινισμού», από το ποίημα «Στην εκκλησία». Όμως, «ταύτα έδει ποιήσαι, κακείνα μη αφιέναι».
-Δηλαδή;
-Ακούω ότι αυτά κάναμε και θα κάνουμε (όσα είπαμε και κάτι παραπάνω) από τη δημοτική Αρχή, ενώ η μετάνοια, η αυτομεμψία περισσότερο, η αλλαγή πλεύσης, η ταπείνωση του αντιπάλου, η απρέπεια, είναι στην ημερήσια (και προ ημερήσιας κυρίως) διάταξη του Δημοτικού μας Συμβουλίου (Διαγράφεται η λέξη «μας»).
-«Ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν» και τι λέγουσιν, θα πρόσθετα.
-Όπως το λες. Η πασχαλινή εικόνα της πόλης έχει μείνει, λες, με τον …ξεχασμένο αποκριάτικο διάκοσμο, με αλλαγή, πάντως, των φιγούρων (Κυρά Σαρακοστή, κοτοπουλάκια, κούνελοι, αυγά, λαμπάδες και λοιπές ομορφιές), πάνω σε κόντρα πλακέ στερεωμένων στους στύλους των κεντρικών δρόμων σαν πρωτομαγιάτικες ή κομματικές αφίσες. Κακογουστιά ή ανοησία; Ή και τα δύο;
-«Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς φύγητε από της κρίσεως της γεέννης». Για σένα το λέω Όχεντρα.
-Για μένα το λες αυτό; «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί… έξωθεν μεν φαίνεσθε τοις ανθρώποις δίκαιοι, έσωθεν δε μεστοί έστε υποκρίσεως και ανομίας». Αλήθεια, από πού πηγάζει αυτή η επιθετικότητα και οι ανοίκειοι χαρακτηρισμοί; Το έχεις δει με ψυχαναλυτή;
-Όχι ακόμη. «Η ψυχή μου τετάρακται» ώρες-ώρες αναιτιολόγητα. Δεν ξέρω, τα παιδικά μου χρόνια, η παιδεία μου… δεν ξέρω «τι είπω και τι λαλήσω». «Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων».
-Εγκύπτω στα υμνογραφήματα των ποιητών της Μεγάλης Εβδομάδας, του Ανδρέα Κρήτης, του Κοσμά του Μελωδού, του Ιωάννη του Δαμασκηνού, του Θεοφάνη του Ομολογητή, του Θεοδώρου Στουδίτη, του Ιωσήφ του Υμνογράφου, του Μάρκου του Μοναχού. Έτσι για να πνίξω τους «στεναγμούς της καρδίας» και την πολιτική μου κατάθλιψη, να ξεφύγω, η τάλαινα, από τον ζοφώδη κόσμο της μικροψυχίας,
-Η ξηρανθείσα συκή της αμεριμνησίας μου, η άκαρπη πολιτική, θα αποτελέσει, άραγε, παράδειγμα προς αποφυγήν για εμένα τον «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντα», όπως λέει και το αποψινό τροπάριο της Κασσιανής; «Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει;». Τα ξέφτια της μνήμης και οι θρυμματισμένες αναμνήσεις δεν αρκούν.
-Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να μάθεις από την παραβολή της συκής. «Όταν ήδη ο κλάδος αυτής γένηται απαλός και τα φύλλα εκφύη, γινώσκετε ότι εγγύς το θέρος».
Θέρος πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, δημοτικό, πολιτιστικό, αναστάσιμο!
Όχεντρα
Ακολουθήστε το naxostimes.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
