Χθες ο «γαλάζιος» Μαυρομμάτης ιντρίγκαρε τον «κόκκινο» Κορρέ στο Δημοτικό Συμβούλιο, παίζοντας με τα κομματικά χρώματα. Ο «γαλάζιος» πιάστηκε από την πράσινη ανάπτυξη -μετάβαση τη λένε επίσημα- που επικαλέστηκε ο «κόκκινος» Κορρές, για να απαντήσει ο τελευταίος με το γνωστό ρεφραίν των μεγάλων συμφερόντων που αντιμάχεται το ΚΚΕ και ο ίδιος προσωπικά.
Είχε την πλάκα της η μικρή στιχομυθία. Στην …προβοκάτσια, όμως, του βαθυγάλαζου Φώτη περίμενα ο Γιάννης να επιστρατεύσει τον Γιάννη Ρίτσο:
«Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο» ή
«Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα.
Μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο» ή
«Τρία κόκκινα γράμματα σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος».
Έτσι θα εισήγαγε την ποιητική, του κόμματος έστω, στην ανούσια ρητορική ενός πλαδαρού, σταφιδιασμένου, μπαϊλντισμένου και ανέμπνευστου Συμβουλίου.
Εγώ θα του συνιστούσα και τους στίχους του Wolf Biermann που μελοποίησε ο αείμνηστος Θάνος Μικρούτσικος:
«Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη.
Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο.
Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.
Έτσι πρέπει να γίνει.
Έτσι θα γίνει».
Τότε θα εγκατέλειπε σίγουρα άρον άρον την εικονική έδρα ο Μαυρομμάτης και οι συν αυτώ και η συνεδρίαση θα λυνόταν για…διατάραξη της καθεστωτικής τάξης!
Όχεντρα
