Ανοιχτή επιστολή προς γονείς και καθηγητές έγραψαν οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Νάξου, που συνοδεύει τα αιτήματα που τους οδήγησαν σε κατάληψη του σχολείου τους την Τρίτη το πρωί.
Οι μαθητές ζητούν πριν ο οποιοσδήποτε βιαστεί να τους κρίνει για την κατάληψη και τα αιτήματα τους να διαβάσουν την επιστολή, ενώ δηλώνουν ανυποχώρητοι από τον αγώνα τους μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα τους.
"Ως εδώ!! Ξέρουμε τα δικαιώματα μας και αγωνιζόμαστε για αυτά! Και όσοι προσπαθούν να υπονομεύσουν αυτόν μας τον αγώνα μάλλον δεν ξέρουν τι σημαίνει δημοκρατία και όσοι επίσης δεν κάνουν κάτι για αυτά που ζητάμε, μάλλον δεν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της "πραγματικής" παιδείας" σημειώνουν οι μαθητές.
Αναλυτικότερα η επιστολή των μαθητών:
Αρχικά και πριν γονείς, καθηγητές στραφείτε εναντίον μας, θέλουμε να διαβάσετε προσεχτικά το κείμενο που ακολουθεί.
Για να προλάβουμε λοιπόν τους βιαστικούς θα αναφερθούμε πρώτα στον τίτλο ενός δημοσιεύματος το οποίο διαβάσαμε πέρσι κατά την διάρκεια της κατάληψης και έλεγε: «Κάθε Μάρτη και κατάληψη».
Πολλοί μας κατηγορούν ότι βαριόμαστε το μάθημα και ότι όλα γίνονται για να γλιτώσουμε το σχολείο, αλλά έστω και για μια στιγμή εσείς αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί μπορεί εμείς να βαριόμαστε το σχολείο;
Μήπως αναλογιστήκατε ποτέ ότι εμείς μέσα στο σχολείο περνάμε το μισό της ημέρας μας, τη μισή μας ζωή ως τα δεκαοχτώ μας χρόνια και συνεπώς ότι είναι το δεύτερο μας σπίτι;
Σας απαντάμε: ΟΧΙ!
Το να κάθεσαι στο σπίτι σου και να κρίνεις τους μαθητές και τον αγώνα τους είναι σίγουρα πολύ εύκολο, αλλά το να έρθεις αγαπητέ γονέα στη θέση του παιδιού σου όχι! Σκέψου όμως έστω και για λίγο το σπίτι σου να έχει να βαφτεί και να φροντιστεί για πάρα πολλά χρόνια, τους τοίχους σου να είχαν ρωγμές και να έπεφταν σοβάδες, τη βροχή να μπαίνει από τα παράθυρα σου, το τραπέζι στο οποίο περνάς τις περισσότερες ώρες σου, να ήταν σπασμένο και η καρέκλα που κάθεσαι χαλασμένη…
Ναι, είμαστε σίγουροι ότι δεν θα σου άρεσε καθόλου αλλά φαντάσου ακόμα η τεχνολογία να μην είχε φτάσει ποτέ στο σπίτι σου και να μην είχε καμία θέση εκεί…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα άντεχες να καθίσεις εκεί ούτε μια στιγμή!
Πώς μπορεί να εξελιχθεί ακόμα και η τοπική μας κοινωνία συνεχίζοντας έτσι; Κανονικά για τέτοιου είδους θέματα δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε, θα έπρεπε ο αρμόδιος φορέας και κάθε υπεύθυνος να φροντίζει ούτως ώστε τα παιδιά να βρίσκονται σε ένα αξιοπρεπές περιβάλλον. Σε ένα σχολείο ασφαλές, εκσυγχρονισμένο, με κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους ώστε να ξεφεύγουμε από τις μονότονες αίθουσες διδασκαλίας που αν μη τι άλλο έχουν καταντήσει γραφικές.
Ναι, μπορεί όντως να "βαριόμαστε" τελικά, μα αυτό δεν είναι δική μας ευθύνη αφού οι υπεύθυνοι έχουν φροντίσει μια χαρά να μας φέρουν σε αυτό το σημείο! Ας φροντίσουν λοιπόν οι ίδιοι να δώσουν λύσεις γι αυτό…
Άλλωστε ακόμα και οι καθηγητές μας, με όλη αυτή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε πανελλαδικό και τοπικό επίπεδο, δεν μπορούν να βρουν την κατάλληλη διάθεση να ασκήσουν το λειτούργημα τους όπως θα έπρεπε και αυτό είναι φυσικό να μας το μεταδίδουν και να επηρεάζει κι εμάς. (Εμείς, σε αυτόν τον τομέα, δεν τους αδικούμε, τους στηρίζουμε και τους καταλαβαίνουμε).
Είναι αδιανόητο εν έτη 2015 και ενώ η τεχνολογία εξελίσσετε με γοργούς ρυθμούς να μην έχουμε ένα αξιοπρεπές εργαστήριο υπολογιστών, που πέραν των άλλων, έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.
Θα αναφερθούμε όμως και σε ακόμη ένα μείζων ζήτημα του σχολείου μας που δυστυχώς θα αναγκαστούμε να το ξανασυζητήσουμε και φέτος και αφορά τις σχέσεις διευθυντή-καθηγητών-μαθητών.
Όπως όλοι γνωρίζουμε το σχολείο είναι μια προσομοίωση της κοινωνίας στο σύνολο της. Καθημερινά παρατηρούμε διάφορα περιστατικά να λαμβάνουν χώρα και στο νησί μας, αλλά κυρίως στις μεγαλουπόλεις, που αφορούν βία (λεκτική, σωματική κ.λπ.), εκδηλώσεις ρατσισμού με διάφορους τρόπους, κλοπές και ούτω καθ’ εξής. Εμείς πιστεύουμε ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με την παιδεία που έχει δεχτεί το κάθε άτομο. Έτσι, τα παιδιά, βλέποντας τους καθηγητές τους να κάνουν διακρίσεις, πως να μην κάνουν και εκείνα το ίδιο αύριο;
Πώς το παιδί θα καταλάβει το διαφορετικό, όταν ο καθηγητής του επί τόσα χρόνια το κατέκρινε. Πώς το παιδί θα μάθει να σέβεται όλο τον υπόλοιπο κόσμο όταν ο καθηγητής του, αντί να του δείχνει σεβασμό σαν ένα ισάξιο με εκείνον άτομο, το κατακρίνει και το εξευτελίζει μπροστά σε όλη την τάξη;
Πώς ένα παιδί θα νιώσει έτοιμο να δώσει τις περιβόητες Πανελλήνιες εξετάσεις όταν ο καθηγητής του, το προσβάλει και του ρίχνει την αυτοπεποίθηση; Πώς εμείς οι σημερινοί μαθητές, αύριο θα πάρουμε ένα διοικητικό αξίωμα σε κάποια εταιρία, όταν μαθαίνουμε πως για να σε σέβονται πρέπει να καλλιεργείς τον φόβο και πώς για να συμφωνήσουν μαζί σου θα πρέπει να τους απειλήσεις;
Εμείς δεν χρωστάμε τίποτα για να δεχόμαστε καθημερινά όλες αυτές τις πιέσεις.
Ως εδώ!! Ξέρουμε τα δικαιώματα μας και αγωνιζόμαστε για αυτά! Και όσοι προσπαθούν να υπονομεύσουν αυτόν μας τον αγώνα μάλλον δεν ξέρουν τι σημαίνει δημοκρατία και όσοι επίσης δεν κάνουν κάτι για αυτά που ζητάμε, μάλλον δεν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της "πραγματικής" παιδείας.
Ξέρουμε πως για τα δικά σας δεδομένα, ίσως αυτά που ζητάμε να είναι πολλά, αλλά στην ουσία είναι τα αυτονόητα! Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως εσείς οι "σοφοί" μεγάλοι δεν τα καταλαβαίνετε και μας ωθείτε σε όλη αυτή την αναστάτωση.
Φτάνει πια με τις υποσχέσεις που κάθε χρόνο μας δίνετε ίσα-ίσα για να μας ρίχνετε στάχτη στα μάτια και ποτέ να μην προχωράτε στην επίλυση των δικών μας προβλημάτων!! Φτάνει πια με τις ειρωνείες ότι δήθεν ο αγώνας μας είναι εικονικός και ότι είμαστε "επαναστάτες χωρίς αιτία"! Το να ασκείτε κριτική εκ του ασφαλούς και χωρίς να γνωρίζετε ή να ζείτε τις δικές μας καταστάσεις, το μόνο που καταφέρνετε είναι να ρίχνετε λάσπη στη δική μας προσπάθεια και να προσπαθείτε να υποβιβάζετε τον αγώνα μας… Ελάτε να αγωνιστείτε μαζί μας!
Ο αγώνας μας δεν θα σταματήσει έως ότου – αυτή τη φορά – ικανοποιηθούν τα αιτήματα μας!
