Το έχεις αυτό το κακό. Ναι, ναι, το έχεις. Ποιο; Αυτό, καλέ, που δεν θέλεις καλό ανθρώπου. Τους θέλεις όλους στο δικό σου επίπεδο. Το χαμηλό. Να είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είσαι δα και ρατσιστής!
Βλέπεις κάποιον να προοδεύει; Να έχει μια καλή ιδέα και να την εφαρμόζει; Να ρισκάρει και να κερδίζει; Εκεί εσύ, να τρώγεσαι. «Γιατί αυτός κι όχι εγώ; Τι παραπάνω έχει από μένα;». Και αρχίζεις τα πικρόχολα σχόλια και παίρνεις το φτυάρι και του ανοίγεις έναν λάκκο να (μετά συγχωρήσεως!) και προσπαθείς να μειώσεις ό,τι έχει καταφέρει. Παραγνωρίζοντας, βέβαια, το γεγονός ότι το επίτευγμα του είναι αποτέλεσμα κόπου, αγώνα και δουλειάς.
Αλλά, έτσι ήσουν πάντα. Σάμπως τώρα θα αλλάξεις; Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λένε στο χωριό μου. Και αυτό το χούι δύσκολα το πολεμάς, το άτιμο. Θέλεις να δείξεις ανωτερότητα, αλλά δεν μπορείς. Δεν σου βγαίνει, βρε παιδί μου. Προτιμάς την ισοπέδωση. Σου ταιριάζει καλύτερα.
Γιατί, βλέπεις, θέλει κότσια η αυτοκριτική. Θέλει κότσια να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να πεις ότι για τον κακό σου τον καιρό, δεν φταίει κανένας άλλος παρά εσύ. Θέλει κότσια για να παραδεχτείς ότι είσαι μικροπρεπής και ζηλόφθονος. Θέλει κότσια για να κάνεις την υπέρβαση και να σταματήσεις να σκέφτεσαι ότι είναι καλύτερο να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Αλλά τι σου λέω τώρα… Δεν σε αγγίζουν, δεν σε προβληματίζουν, στο κάτω-κάτω δεν σε αφορούν αυτές οι σκέψεις. Κι ας ξέρεις κατά βάθος ότι έχω δίκιο.
