Συγνώμη, τα ρέστα σας!

Το ότι θα μου ζητούσαν και τα ρέστα… ε, αυτό δεν το περίμενα! Σίγουρα ευθύνομαι για όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά… φταίω μόνο εγώ; Και πόσο μεγάλο είναι το μερίδιο ευθύνης μου, τελικά;
Στο κάτω-κάτω, μόνο μια φορά στα τέσσερα χρόνια (ενίοτε και πιο γρήγορα) μου δίνουν σημασία, τότε που όλοι με θυμούνται για την ψήφο μου. Τότε, γι’ αυτούς, δεν είμαι ο αγανακτισμένος πολίτης, ο μακροχρόνια άνεργος, ο συνταξιούχος με την πετσοκομμένη σύνταξη, ο ανασφάλιστος εργαζόμενος, ο κακοπληρωτής της τράπεζας, ο χρεοκοπημένος μικρομεσαίος επιχειρηματίας, ο ταξιτζής με το μεταπτυχιακό, ο οικογενειάρχης που δεν μπορεί να πληρώσει το φροντιστήριο αγγλικών του παιδιού του, ο άστεγος που τρώει στα συσσίτια. Τότε, γι’ αυτούς, είμαι «ο κυρίαρχος λαός» που ασκεί το δημοκρατικό του δικαίωμα, που έχω την ορθή κρίση να επιλέξω εκείνους στους οποίους θα εμπιστευθώ το μέλλον το δικό μου, της οικογένειας μου και τη χώρας μου.
Όλα αυτά, μέχρι να ψηφίσω, βέβαια. Γιατί μετά την ανακοίνωση των οριστικών εκλογικών αποτελεσμάτων, «η άμαξα θα ξαναγίνει κολοκύθα» κι εγώ θα πρέπει – για ακόμη μια φορά – να «πληρώσω (αδρά) το μάρμαρο», μιας και αυτοί που θα (ξανά)έρθουν, θα κατηγορήσουν αυτούς που φεύγουν για την «μαύρη τρύπα» στην οικονομία – που μακάρι να έπεφτα μέσα και να ησύχαζα μια κι έξω.
Αλλά, όχι! Ως άλλοι Σίσυφοι, μόλις νομίζουμε ότι φτάνουμε στο τέλος του μαρτυρίου μας, κάτι συμβαίνει που τα ανατρέπει όλα και το μαρτύριο συνεχίζεται, ακόμη πιο σκληρό. Αλλά μας αξίζει να τυραννιόμαστε, όπως μας πληροφορούν κάποιοι πολιτικοί μας, αφού ψηφίσαμε «τους άλλους», που μας έταξαν «λαγούς με πετραχήλια» και τώρα μας ψήνουν «το ψάρι στα χείλια».
Άραγε, ισχύει και στην περίπτωση μας το γνωστό «παθαίνουμε ό,τι μας αξίζει»; Και γιατί να μας αξίζει το χειρότερο και όχι το καλύτερο; Απλά αναρωτιέμαι…