Πότε ήρθε, πότε πέρασε το φετινό καλοκαίρι, ούτε που το κατάλαβα! Από τον Ιούνιο, βρεθήκαμε ξαφνικά στον Σεπτέμβριο και δεν πήραμε χαμπάρι!
Ημερολογιακά, διανύουμε τη δεύτερη μόλις μέρα του φθινοπώρου, όμως οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης συνεχίζουν να «ανεβάζουν» φωτογραφίες από βοτσαλωτές παραλίες, ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, ασβεστωμένα σοκάκια νησιών και κοκτέιλ φουλ στη θερμίδα και τη ζάχαρη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να παρατείνουν την πιο αγαπημένη εποχή του χρόνου.
«Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» ακούγαμε τους γονείς μας να λένε όταν ερχόταν ο Σεπτέμβρης και το μυαλό μας πήγαινε κατευθείαν στο σχολείο που ξεκινούσε σε λίγες μέρες, μιας και αυτό ήταν τότε η μόνη μας έννοια από την οποία θέλαμε να απαλλαγούμε το συντομότερο δυνατόν. Τι ειρωνεία, όμως… Τώρα που είμαστε ενήλικοι, διαπιστώνουμε ότι τελικά η ίδια φράση ισχύει και για «τους μεγάλους». Που, έχοντας να αντεπεξέλθουν σε ένα «κάρο» υποχρεώσεων, εύχονται να ήταν πάλι παιδιά και να μην είχαν τίποτα άλλο να τους απασχολεί, παρά μόνο τα μαθήματα τους… Με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι!
Άλλο ένα καλοκαίρι τέλειωσε λοιπόν και δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν την έλευση του φθινοπώρου ως μια… άλλη Πρωτοχρονιά, ως μια ευκαιρία να δώσουν στον εαυτό τους μία ή περισσότερες υποσχέσεις που θα προσπαθήσουν να τηρήσουν – αν και δεν είναι πάντα σίγουρο ή εύκολο. Η υπόσχεση, όμως, φανερώνει διάθεση και πρόθεση αλλαγής κι αυτό είναι σημαντικό γιατί δείχνει ότι μέσα στο μυαλό μας υπάρχει πάντα η προοπτική μιας καινούριας αφετηρίας για κάτι καλύτερο.
Κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή. Σας το υπόσχομαι!
