Τον κόμη Δράκουλα τον γνωρίζουμε όλοι. Τον κινηματογραφικό, εννοώ. Έχουμε δει σε δεκάδες βερσιόν το πώς απολάμβανε να ρουφά το αίμα των θυμάτων του και όταν ήμασταν μικροί, ίσως να τον φοβόμασταν και λιγάκι.
Τώρα που μεγαλώσαμε, ξέρουμε πως βαμπίρ δεν υπάρχουν. Ή μήπως υπάρχουν; Για σκεφτείτε ξανά… Δεν σας έχει τύχει να συναναστραφείτε κάποιον/κάποια που να σας κάνει να αισθανθείτε ότι εξαντληθήκατε ψυχικά και συναισθηματικά; Φυσικά και έχετε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους. Ενεργειακά βαμπίρ τους λέω εγώ. «Ρουφούν» τη ζωτική σου ενέργεια, απομυζούν τις θετικές σου σκέψεις και καταρρακώνουν τα συναισθήματα σου μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Μέχρι να σε κάνουν να νοιώσεις τελείως άδειος και ανήμπορος να αναπληρώσεις όλα αυτά τα πολύτιμα και σημαντικά που σου άρπαξαν.
Τα σκόρδα, ο αγιασμός και οι ασημένιες σφαίρες δεν βοηθούν και πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις. Αφήστε που δεν είναι και τόσο εύκολο να αναγνωρίσεις ένα τέτοιο άτομο, παρά μόνο αν βρεθείς στη δυσάρεστη θέση να έρθεις σε επαφή μαζί του. Τότε, θα συνειδητοποιήσεις ότι η συμπεριφορά του είναι συνεχώς υποτιμητική προς τους άλλους, κάτι που – κατά την άποψη μου – συνήθως οφείλεται στο κόμπλεξ κατωτερότητας που (ξέρει ότι) έχει.
Τι κάνουμε, λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση; Πώς κατατροπώνουμε αυτό το ενεργειακό βαμπίρ; Με έναν απλό, όσο και αποτελεσματικό τρόπο: κάνουμε «ασπίδα» την πίστη στον εαυτό μας και την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας κι έτσι ο ήλιος της δικής μας αυτογνωσίας θα το κάνει σκόνη, χωρίς να μπορούν πια να μας επηρεάσουν τα φαρμακερά του λόγια.
