Ένα λυρικό και επίκαρο ποίημα με χαρακτηριστικά την αγάπη για το απλό φτωχικό σπιτάκι του χωριού, τη μελαγχολία για τη μετανάστευση, δημοσιεύουμε απο μιά σπάνια παλιά συλλογή του Απεραθίτη ποιητή και λογοτέχνη Νίκου Β. Σφυρόερα γραμμένη το 1938.
Ας θυμηθούμε λοιπόν τα παλιά μέσα σε ένα Χειμωνιάτικο τοπίο όπως είναι και σήμερα στα χωριά μας…
Η ποιητική συλλογή έχει τίτλο “ΠΥΡΕΘΡΑ” και το ποίημα που δημοσεύουμε κατ αποκλειστικότητα είναι:
ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ
Απόψε που το χιόνι αργό πέφτει και τα βουνόκορφα
τυλίγει αντίπερα μουντή και μολυβένια αχνάδα,
σε χρόνια ο νους μου γύρισεν αγαπημένα κι όμορφα
που στου σπιστιού μας τη ζεστή κι εγώ ΄μουν καμινάδα.
–
Στου βόρτου το μεσόκαρφο θαμπό λυχνάρι φώταγε
που τον παιδιάτικο μου οσκιόν αψήλωνε ως τη στέγη,
κι ‘αμπιρινάς λιοκούκκουδος στη παρασκιά εσπιθοβόλαγε
παντού στ’απάνω κάνονντας μαλλότουφα να φεύγει.
–
Σε μιά γωνιά παράμερα σκυφτή η λαλά μου μπάλωνε
ρούχα παλιά, την Κυριακή κι εγώ να τα φορούσα,
και σαν με χιόνια μ’ έβλεπε στα χέρια μου με μάλωνε
κι απο γινάτι εγώ κακό… κυδώνια ξεκρεμνούσα.
–
Μόλις στη ρύμνη ακούγαμε περαστικό κουδούνισμα
σε τρίποδο έστρωνε σκαμνί το φτωχικό μας δείπνο,
κι ύστερα σ’ ένα μ’ έβανε ξεθωριασμένο εικόνισμα
την ταχτική μου πορσευχή να πω πριν απ’ τον ύπνο.
–
Κι αργά μέσα στ’αθύμητα και σαστισμένα μου όνειρα,
γύρω μου άγγελοι ολόχαροι, χρυσοί, φτεροκοπούσαν,
κι από τ’αμπαρωμένα μας διπλόφυλλα παράθυρα
τ’ αστράκια έμπαιναν τ’ ουρανού και μου χαμογελούσαν.
–
Μ΄αχ, πότε η μοίρα μ’ άφησε και ποιότερο μου χάρηκα…
Θανατικό το σπίτι μας πικρό τώχει ρημάξει
τώρα κι εμένα, η άπονη στο δρόμο πεισματάρικα
και σαν παραμεριάτικο σκυλί μ΄έχει πετάξει
Σημείωση:
Η μόνη παρέμβαση μας έγινε στο μονοτονικό σύστημα.
(Από το αρχείο του Μανώλη Χατζηπέτρου)
