Ο Μιχάλης Γεωργίου Μελισσηνός που έφυγε ανέλπιστα και αθόρυβα από κοντά μας ήταν ο τρίτος γιός του δασκάλου Γεωργίου Μελισσηνού και αδελφός των Χρυσόστομου ιατρού πνευμονολόγου και Μανώλη ιατρού πλαστικού χειρουργού που ζει στο Χιούστον των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Τελείωσε το Γυμνάσιο και συνέχισε τις σπουδές του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως Πολιτικός Μηχανικός. Στις 17 Νοεμβρίου του 1973 μετείχε ως πεμπτοετής φοιτητής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπου και συνελήφθη. Ένα γεγονός που δεν έγινε ποτέ γνωστό στους περισσότερους, καθώς εκείνος δεν το ανέφερε. Μετά από μέρες αφέθηκε ελεύθερος και μόλις πήρε το πτυχίο του έφυγε για τη Δυτική τότε Γερμανία για να συνεχίσει τις σπουδές του. Το θέμα του μεταπτυχιακού του ήταν «Η φιλοσοφία των αριθμών», για το οποίο και βραβεύτηκε.
Επέστρεψε στη λατρεμένη του Νάξο για να φροντίζει τους γονείς του, καθώς τα δυο αδέλφια του ήταν στην Αμερική. Ως πολιτικός μηχανικός ασχολήθηκε μόνο με την εκπόνηση μελετών και δεν θέλησε να ασχοληθεί εμπορικά με ανεγέρσεις και αντιπαροχές.
Είχε πάθος με την τεχνολογία και φρόντιζε να χρησιμοποιεί πρώτος τα πλέον σύγχρονα μηχανήματα. Πρώτος εκείνος τοποθέτησε επιδαπέδια θέρμανση στο γραφείο του, πρώτος έφερε τους έγχρωμους εκτυπωτές σχεδίων… και τόσα άλλα!
Μετά τη συνταξιοδότηση του άνοιξε το γνωστό πρακτορείο Proto που σκοπό είχε την έκδοση εισιτήριων τη φύλαξη αποσκευών, την ενοικίαση αυτοκινήτων και καταλυμάτων. Φίλος με όλους τους οδηγούς ταξί, καθώς η πιάτσα ήταν μπροστά από το γραφείο του.
Άριστος γνώστης ξένων γλωσσών (της Αγγλικής, Γαλλικής, Γερμανικής, Ιταλικής και Ολλανδικής γλώσσας) βοηθούσε αφιλοκερδώς όσους προσέτρεχαν να ζητήσουν τη βοήθειά του, δίνοντας οδηγίες και μεταφράζοντάς τα διάφορα προσπέκτους.
Ήταν σεμνός αλλά και πρωτοπόρος, ιδεολόγος χωρίς να διαφημίζει τις αξίες του, δημιουργικός μα και τελειομανής, φιλάνθρωπος και συνάμα φιλόζωος. Μπορεί σε κάποιους να φαινόταν απόμακρος, οι περισσότεροι όμως μιλούν για την αγαθότητά του και τη φιλευσπλαχνία του.
Σε μια εποχή που το «φαίνεσθαι» παίζει σημαντικότερο ρόλο από το «είναι», άνθρωποι σαν τον Μιχάλη Μελισσηνό αποτελούσαν μια φωτεινή εξαίρεση αρετής και σεμνότητας. Θα μας λείψει πολύ, αλλά θα είναι άσβεστο το φως που εξέπεμπε στη μνήμη μας.
Καλό ταξίδι…
