Μέχρι σήμερα, η έννοια της νησιωτικότητας αλλά και η ανάγκη εφαρμογής μιας ουσιαστικής νησιωτικής πολιτικής, στο χώρο της δημόσιας υγείας, είναι γράμμα κενό περιεχομένου.
Φτάσαμε όμως σε οριακές καταστάσεις, ειδικά στις Κυκλάδες.
Και είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι τα προβλήματα της δημόσιας υγείας στις Κυκλάδες δεν μπορούν να λυθούν από μια Υγειονομική Περιφέρεια που έχει την έδρα της στον Πειραιά.
-Πρέπει να δημιουργηθεί ΥΠΕ αυτόνομη, με χώρο ευθύνης τις Κυκλάδες και τα νησιά του Αιγαίου.
-Πρέπει να θεσμοθετηθούν ειδικά μισθολογικά, βαθμολογικά και φορολογικά κίνητρα για τους γιατρούς που θα επιλέξουν να υπηρετούν στις Κυκλάδες και στα νησιά.
Όσοι θεωρούν μαξιμαλιστικές αυτές τις διεκδικήσεις, μάλλον θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ποτέ άλλοτε η δημόσια υγεία στα νησιά μας δεν είχε φτάσει σε τόσο οριακό σημείο.
Και μάλλον θα πρέπει να ρίξουν μια ματιά στην έρευνα που έκαναν οι γιατροί του Πολυδύναμου Περιφερειακού Ιατρείου Σερίφου, καταγράφοντας τα προβλήματα στα 26 από τα 28 μικρά νησιά του Αιγαίου, στα οποία η μοναδική δομή δημόσιας υγείας είναι ένα πολυδύναμο (τρόπος του λέγειν) περιφερειακό ιατρείο.
Τα ευρήματα της έρευνας είναι εντυπωσιακά, όσο και αποκαρδιωτικά:
-13 ιατρεία έχουν μόνο έναν γιατρό ο οποίος κάνει 30 εφημερίες τον μήνα, εφημερεύει κάθε μέρα και αν συνοδεύει ασθενή σε διακομιδή, το νησί μένει χωρίς γιατρό. Πόσο μπορεί να αντέξει ένας γιατρός εφημερεύοντας κάθε μέρα;
-Η συντριπτική πλειοψηφία των πολυδύναμων περιφερειακών ιατρείων δεν έχει ειδικευμένο γιατρό, λειτουργεί με αγροτικούς γιατρούς. Για παράδειγμα: πως να αντιμετωπιστεί ένα καρδιακό επεισόδιο σε ενα μικρό νησί, που όλοι γνωρίζουμε ότι τα πρώτα λεπτά ή πρώτες ώρες είναι καθοριστικές;
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Υγειονομική Περιφέρεια με έδρα τον Πειραιά (μια αστική περιοχή) δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της δημόσιας υγείας στα νησιά.
Και όσο δεν υπάρχει ένα τολμηρό νομοθετικό πλαίσιο που θα αντιμετωπίζει διαφορετικά τους γιατρούς που υπηρετούν στα νησιά του Αιγαίου, ας μην περιμένουμε πολλά πράγματα.
