41 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Η Ελλάδα βγήκε από τον «γύψο», για να μπει – εδώ και κάποια χρόνια – «στην εντατική» λόγω Μνημονίων.
«Σαραντάρα» η (μεταπολιτευτική) Δημοκρατία. Και τι δεν έχουν δει τα μάτια της… Έχει να μας διηγηθεί πολλές, διδακτικές ιστορίες. Ίσως και να το έκανε, αν ήταν σίγουρη ότι θα την ακούγαμε με προσοχή.
Αντ’ αυτού στέκεται σκεφτική και προβληματισμένη. Αναρωτιέται αν όλοι όσοι – διαχρονικά – αγωνίστηκαν για την πολυπόθητη αυτή έννοια, αφηρημένη αλλά και πολύ συγκεκριμένη ταυτόχρονα, αισθάνονται ότι πήγαν «στράφι» οι θυσίες τους.
Η Δημοκρατία για έναν λαό είναι τόσο απαραίτητη για την πρόοδο και την ευημερία του, όσο και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Είναι η βάση, πάνω στην οποία θα μπουν στέρεα τα θεμέλια της οικοδόμησης ενός κράτους που θα προχωρά με σιγουριά στο παρόν και θα σχεδιάζει με προοπτική το μέλλον του. Κάτι, δηλαδή, που δεν συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα του 3ου Μνημονίου.
Στην 41η επέτειο της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η Δημοκρατία πνίγεται, πονά, ματώνει. Νοιώθει ότι έχει ευτελιστεί, ανεπαρκής να εκπληρώσει τον ιερό σκοπό της σε μια χώρα που οι πολίτες της νοιώθουν ταπεινωμένοι και βαθιά απογοητευμένοι.
Παρόλα αυτά, είμαι πεπεισμένη ότι θα τα καταφέρει. Πάντα το έκανε, πάντα θα το κάνει. Αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί ξανά στο απόγειο της. Η Δημοκρατία είναι ταυτισμένη με την αισιοδοξία και την ελπίδα. Κι όσο κι αν τώρα, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, κάτι τέτοιο φαίνεται αδύνατο, δεν είναι όμως και ακατόρθωτο. Αρκεί να το πιστέψουμε πραγματικά.
