Σε κάθε απεργία, βγάζουμε το άχτι μας. Οι μισοί (και λιγότεροι) στους δρόμους και οι άλλοι μισοί στον καναπέ. Στο δρόμο φωνάζουμε συνθήματα και τσιτάτα, ενώ στο σπίτι βρίζουμε και μουτζώνουμε άνετα, βλέποντας ειδήσεις.
Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να περάσει η μέρα της απεργίας και να ξεθυμάνει η αγανάκτηση μας, η οποία ωστόσο θα αναζωπυρώνεται κατά περιόδους από ρεπορτάζ που θα μας «ενημερώνουν» για (ακόμη μεγαλύτερες) περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ή για το τι είπε ο τάδε ή ο δείνα Ευρωπαίος επίτροπος, υπουργός ή αξιωματούχος.
Τότε, θα μας «πιάνει» ξανά η… αγωνιστική μας διάθεση, που όμως – αλίμονο! – δεν θα μπορεί να ξεφύγει από την κομματική μας ταυτότητα και τη «μέγγενη» της πολιτικής. Μιας κατάπτυστης πολιτικής που βάζει στο ζύγι τον πατριωτισμό και τον καπηλεύεται αναίσχυντα και κατά πώς την βολεύει κάθε φορά, με τους εκπροσώπους του κάθε κόμματος να παθαίνουν (βολικά) Αλτσχάϊμερ και να ξεχνούν εντέχνως τα δικά τους… χαΐρια.
Εδώ, λοιπόν, πρέπει να έρθουμε εμείς, οι πολίτες, που ζούμε στο πετσί μας την κάθε «μεταρρύθμιση» – απορρύθμιση και να σταματήσουμε να τρώμε το κουτόχορτο που μας σερβίρουν. Να σταματήσουμε να επιτρέπουμε την χειραγώγηση μας. Να μην είμαστε… βόδια, με μνήμη χρυσόψαρου που μόλις μας ψευτοαπολογηθούν για όλα αυτά που τραβάμε ΧΡΟΝΙΑ τώρα «για το καλό μας», αρχίζουμε να χειροκροτούμε τους «σωτήρες» μας. Χορτάσαμε από «σωτήρες».
