Την ώρα που η σημερινή αλλά και η προηγούμενη κυβέρνηση πανηγυρίζουν για τα ρεκόρ στις αυξήσεις τουριστών, στους τζίρους και τα κέρδη του κεφαλαίου, που δραστηριοποιείται στον τουρισμό, οι εργαζόμενοι του κλάδου δούλεψαν και εξακολουθούν να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας και οι διακοπές τους γίνονται «όνειρο θερινής νυκτός» όπως και για την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων.
Μαζί με την ανεργία που παραμένει σε υψηλά επίπεδα, τους καθηλωμένους μισθούς, τη συνέχιση της φοροληστείας και βέβαια τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας, ειδικά στον κλάδο, με μήνες δουλειά χωρίς το παραμικρό ρεπό, προστίθεται μια σειρά από εμπόδια που μεγάλωσαν τη δυσκολία για μια λαϊκή οικογένεια να κάνει ακόμη και μια εβδομάδα διακοπές.
Τα διαθέσιμα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά:
-Ο εγχώριος τουρισμός μειώθηκε συνολικά κατά 67% την περίοδο 2009 -2018 ενώ για φέτος λέγεται ότι από αυτούς που κατάφεραν να πάνε διακοπές το 66% πήγε το πολύ για 7 μέρες κι αυτές σε φιλικό η συγγενικό σπίτι.
-Μεγάλα εμπόδια ήταν και είναι οι απλησίαστες τιμές των εισιτηρίων στα πλοία, την ίδια ώρα μάλιστα που οι εφοπλιστές απολαμβάνουν δεκάδες φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις, πληρώνουν ακόμη μικρότερο φόρο για το πετρέλαιο από αυτόν που πληρώνουν οι εργαζόμενοι στα σπίτια τους, διατηρούν πλοία ηλικίας πάνω από 40 έτη, βάζοντας σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα.
-Εμπόδιο ήταν και είναι το απλησίαστο κόστος για να ταξιδέψει κάποιος οδικώς, με την τιμή της βενζίνης να έχει φθάσει στα ύψη για να κερδίζουν οι όμιλοι του πετρελαίου, με τα αλλεπάλληλα διόδια που έχουν μπει παντού για τους «αναξιοπαθούντες» κατασκευαστικούς ομίλους που εκμεταλλεύονται τους οδικούς άξονες τους οποίους έχει πληρώσει ξανά και ξανά ο λαός.
– Και βέβαια οι τιμές στα ξενοδοχεία, που παρέμειναν υψηλές αναγκάζοντας τετραμελή οικογένεια να δίνει ένα μηνιάτικο για λίγες μέρες διακοπών.
Για όσους δεν κατάφεραν να πάνε διακοπές και μοναδική διέξοδος ήταν ένα μπάνιο σε κάποια παραλία δίπλα στα αστικά κέντρα, έχουν φροντίσει οι επιχειρηματικοί όμιλοι, με τις πλάτες των αστικών κυβερνήσεων και της πλειοψηφίας των δημοτικών αρχών, που καταλαμβάνουν μια σειρά «φιλέτα» του παραλιακού μετώπου, βάζοντας τον κόσμο να πληρώνει την είσοδο, το φαγητό, τις ομπρέλες, τα πάντα.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει και στο νησί μας.
Στον καπιταλισμό, λοιπόν, και οι διακοπές, η αναψυχή αποτελούν εμπόρευμα. Πωλούνται και αγοράζονται και μπορούν να τα απολαμβάνουν κάθε χρόνο όλο και πιο λίγοι, με την πλειοψηφία του λαού είτε να αποκλείεται είτε να αναγκάζεται να χωρέσει τις διακοπές σε λίγες μέρες.
Επιβεβαιώνεται με αυτόν τον τρόπο ότι η ανάπτυξη για το κεφάλαιο όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά αντίθετα προϋποθέτει το χτύπημά τους, την ένταση της εκμετάλλευσης, το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στις τεράστιες δυνατότητες για κάλυψη αυτών των αναγκών.
Επιβεβαιώνεται το πόσο επίκαιρο είναι τα εργατικά – λαϊκά στρώματα να περάσουν στην αντεπίθεση, διεκδικώντας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους. Γιατί σήμερα δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν ευρεία προγράμματα κοινωνικού τουρισμού για όλους, κρατικές υποδομές για την αναψυχή? Γιατί δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν φθηνές και δωρεάν συγκοινωνίες, ελεύθερα μεταφορικά δίκτυα, οργανωμένες παραλίες χωρίς εμπορευματική χρήση κ.λπ ?
Βέβαια, όλα αυτά συγκρούονται με τη στρατηγική στήριξης του τουριστικού κεφαλαίου, με τη στρατηγική απελευθέρωσης των μεταφορών, την αξιοποίηση όλων των υποδομών με κριτήριο τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων κ. ά.
Οι διακοπές και η αναψυχή αποτελούν δικαίωμα όλων των εργαζομένων και των οικογενειών τους, που συνολικά και ουσιαστικά μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο στο πλαίσιο μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης στο επίκεντρο της οποίας θα μπαίνουν οι ανάγκες του λαού και όχι η μεγιστοποίηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Σε αυτή την κοινωνία, με εξασφαλισμένο τον ελεύθερο χρόνο, ο τουρισμός θα είναι κοινωνικό δικαίωμα για όλους.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΙΓΑΛΑΣ
Περιφ/κός Σύμβουλος ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ
Νοτίου Αιγαίου
