Η περιπλοκότητα της κατάστασης στην Μέση Ανατολή μόνο ως προς το εξής μπορεί να μας πείσει ότι το Ανατολικό ζήτημα παραμένει ανοιχτό και ότι οι τυχοδιωκτικοί σχεδιασμοί των αποικιοκρατών επί χάρτου είχαν προδιαγεγραμμένο μέλλον.
Το ποιοι ήταν εκείνοι που σχεδίαζαν τα περιγράμματα των νέων κρατών θα μας το εξηγήσει η μακρά ιστορία της αποικιοκρατίας. Κάποιοι που, προσχηματικά, εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα ορισμένων εθνικών κρατών αλλά, στην πραγματικότητα, ήταν ισχυρά αρπακτικά που, στις μέρες μας, επισήμως αποκαλούνται «επενδυτές». Εκείνοι δηλαδή που έρχονταν για να βάλουν στο χέρι τον ξένο πλούτο και να επιβάλλουν τον δυτικό τρόπο οργάνωσης. Γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις έναν αδέσποτο λαό αν δεν του φτιάξεις εξουσία που θα διαφυλάξει την σταθερότητα των συνόρων, σύμφωνα με τους αποικιοκρατικούς κανόνες, τις «νόμιμες» δηλαδή διαδικασίες που παράλληλα διασφαλίζουν και την καταστροφή της φυλετικής οργάνωσης, όπου η φυλή υπερέχει της εθνότητας.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα νέα μορφώματα προέκυψαν σ’ ένα χώρο που προήλθε από την κατεδάφιση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι αποικιοκράτες, παρ’ όλο που βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν ενιαίο αραβικό κόσμο, δεν επέτρεψαν να προκύψουν νέα κράτη στην βάση της αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών. Επέλεξαν την εφαρμογή του «διαίρει και βασίλευε». Έτσι προέκυψαν μεγάλα και μικρά τεχνητά οικοδομήματα στα οποία κλήθηκαν να συνυπάρξουν αλλόθρησκοι και αλλόφυλοι εντός των συνόρων. Κι όπως θα φανεί στην συνέχεια, όλες οι απόπειρες των Αράβων για ένωση απέτυχαν παταγωδώς. Στο μεταξύ οι μυστικές συμφωνίες μοιρασιάς, μεταξύ διαφορετικών συμφερόντων, θα διασφάλιζαν τις λεπτές εκείνες ισορροπίες για την διαφύλαξη της ειρήνης στην περιοχή αυτή, όπου όλα υποκινούνται από την ύπαρξη των υδρογονανθράκων. Οι ξένοι μπορούσαν πλέον, ανά πάσα στιγμή, απλά να στρέψουν τον ένα φύλαρχο εναντίον του άλλου για να ξεκινήσει ο αλληλοσπαραγμός.
Η πυροδότηση όμως της πολεμικής μηχανής αυτήν την φορά, αποτελεί μια απόπειρα σβησίματος και επαναχάραξης των παλιών συνοριακών γραμμών. Την άποψη αυτή ενισχύει η παρουσία του ισχυρού ανδρός, που χρόνια τώρα μας προετοιμάζει και προετοιμάζεται για την ανασύσταση εδαφών της χαμένης αυτοκρατορίας. Με την Συνθήκη της Λωζάνης όπως ξέρουμε, η Τουρκία, μεταξύ άλλων (γιατί αφορά κι εμάς), παραιτήθηκε όλων των δικαιωμάτων της επί των εδαφών της Συρίας και του Ιράκ, όπως αυτά προέκυψαν με την εμπλοκή των αποικιοκρατών. Εκείνο που έμενε να εξασφαλίσει ήταν η επιβολή σιδηράς πειθαρχίας στο εσωτερικό της χώρας του, για να εκπληρώσει τον επεκτατικό σχεδιασμό του, προσθέτοντας άλλη μία εισβολή στο ιστορικό της. Το γεγονός δε ότι ξεκίνησε συνοδευόμενος από τις ευχές και τα λιβάνια της Δύσης υπονοεί μεν παζαρέματα, σκάντζες κι αναθέσεις μεγάλων κατασκευαστικών έργων, αυτά όμως δεν επαρκούν όταν συμβαίνουν στην μπαρουταποθήκη της Μέσης Ανατολής. Ωστόσο αν χρειαστεί, ο Ερντογάν ξέρει καλά, όπως ξέρουμε κι εμείς κι οι Κούρδοι ( για τους οποίους οι αποικιοκράτες δεν χάραξαν καμία γραμμή πάνω στο χάρτη!) μέχρι που είναι ικανός να φθάσει. Η γενοκτονία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Πού ακούστηκε, το Κιρκούκ ….πρωτεύουσα ενός …Κουρδικού κράτους!
Σε ότι αφορά τους επιζώντες του χαλασμού, οι γνωστές συμφωνίες θα διευθετήσουν και πάλι το πώς θα φορτωθούν για να μεταφερθούν σε στρατόπεδα της Δύσης, στην φτωχή δημογραφικά Ευρώπη, όπου πραγματικά είναι να απορεί κανείς πώς θα χρησιμοποιηθούν για να επωμισθούν, μαζί με τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, το φορτίο μιας νέας βίαιης ασύμβατης συμβίωσης, μεταξύ αλλοφύλων και αλλόθρησκων.
Ας μην αναλωθούμε όμως στην περαιτέρω πιθανότητα ενσωμάτωσης ή ομογενοποίησής τους γιατί οι διεργασίες τέτοιου είδους, ιδιαίτερα όταν εμπεριέχεται το θρησκευτικό συναίσθημα με όλα τα συνεπακόλουθά του, απαιτούν μεγάλο βάθος ιστορικού χρόνου και το χρονικό δεν μας αφορά άμεσα, όσο οι επικείμενες συγκρούσεις που θα προκύψουν, εντός των ορίων ευρωπαϊκών εθνικών κρατών!
Και στο σημείο αυτό είναι μάλλον αδύνατο να βγάλω τον Προκρούστη από το πλάνο, που έκοβε ή τέντωνε μέχρις απόσχισης των μελών των αθώων θυμάτων του, μόνο και μόνο για να χωρέσουν στον ανόητο, απάνθρωπο και άρρωστο σχεδιασμό του.
ΠΑΧΗ ΠΗΝΕΛΟΠΗ
