*Του Νίκου Μανιού
Τον τελευταίο καιρό διαβάζω και ακούω τον χαρακτηρισμό «μπάχαλο» στην κριτική στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ.
Ο ορισμός αυτός μπορεί να περιγράφει την εικόνα των αποτελεσμάτων της πολιτικής της Ν.Δ., αλλά κρύβει ή μάλλον δεν αναδεικνύει την πολιτική βούληση της κυβέρνησης.
Η «αταξία» που προκαλεί αυτή η πολιτική, ουσιαστικά, συσκοτίζει την πραγματική στόχευσή της. Η πολιτική της σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού, η γενική οικονομική της πολιτική και πολύ περισσότερο η εξωτερική πολιτική (ελληνοτουρκική κρίση), δείχνει καθαρά ότι είναι προϊόν της σκληρής νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας της, των δεσμεύσεών της, που αποτελούν επιλογές της και μόνο «μπάχαλο» δεν είναι.
Τα αλλοπρόσαλλα μέτρα κατά του κορωνοϊού είναι απόρροια των οικονομικών της δεσμεύσεων και της επιλογής της να φέρει οικονομική και κοινωνική αναδιάταξη υπέρ των ολίγων και εις βάρος των εργαζόμενων και των μεσαίων στρωμάτων. Όσο για τα ελληνοτουρκικά, είναι δέσμια της πατριδοκάπηλης πολιτικής και των ακροδεξιών εξαρτήσεών της.
Για τον λόγο αυτό δεν μπορεί ούτε να αξιοποιήσει τη διεθνή συγκυρία, που, όπως φαίνεται, δεν είναι αποκλειστικά φιλοτουρκική, ούτε να χαράξει μια στρατηγική προσέγγισης του ζητήματος.
Εξάλλου, ιστορικά, η συντηρητική παράταξη δεν έχει να δείξει παρά μόνο εθνικές ήττες.
Εάν λοιπόν η κριτική μας θέλουμε να είναι αληθής, πειστική και αποτελεσματική, δεν πρέπει να δίνει έμφαση μόνο στην εικόνα των αποτελεσμάτων της κυβερνητικής πολιτικής, δηλαδή στο «μπάχαλο», αλλά κυρίως στους λόγους που ερμηνεύουν και παράγουν αυτήν την πολιτική.
Εκτιμούμε ότι το «επιτελικό κράτος» του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι κράτος «μπαχαλάκηδων»; Δεν νομίζω.
