Στις 11 Μαΐου 2021, έλαβε χώρα στην Ελλάδα ακόμα μία γυναικοκτονία, η οποία για παραπάνω από έναν μήνα παρουσιαζόταν, τόσο στα ΜΜΕ όσο και ευρύτερα στην κοινωνία, με το ένδυμα της «οικογενειακής τραγωδίας». Ωστόσο, και έπειτα από τις πρόσφατες εξελίξεις, είναι αντιληπτό ότι δεν ήταν «ληστεία», δεν ήταν «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», ήταν «έγκλημα πάθους» και ανθρωποκτονία άλλης μίας γυναίκας.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων(EIGE), ο όρος «γυναικοκτονία» περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη δολοφονία γυναικών ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικούς συντρόφους, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναικών ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής» ή στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, καθώς και περιπτώσεις οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, οργανωμένο έγκλημα, και εμπορία γυναικών και κοριτσιών.
Στην πλειονότητά τους, ωστόσο, οι γυναικοκτονίες είναι οι δολοφονίες γυναικών λόγω του φύλου τους, με δράστες νυν ή πρώην συζύγους ή συντρόφους, οι οποίοι συνήθως ασκούν για χρόνια κάθε είδους και μορφής βίας στις γυναίκες.
Μέχρι πολύ πρόσφατα οι ανθρωποκτονίες λόγω φύλου έτειναν να συγκαλύπτονται από τον όρο «εγκλήματα πάθους», αγνοώντας ή παραλείποντας ότι πρόκειται για εγκλήματα που διαπράττονται στο πλαίσιο βαθιά πατριαρχικών σχέσεων εξουσίας και τοξικά αρρενωπών αντιλήψεων, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες παραμένουν έκθετες στην «ιδιοκτησία» αλλά και στην «τιμωρία» των ανδρών, μέσω τόσο της άσκησης ελέγχου όσο και κάθε μορφής έμφυλης βίας.
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν να κατανοήσουμε ότι οφείλουμε πλέον, όλες και όλοι, ως μέλη της κοινωνίας στην οποία ζούμε, να αποδεχτούμε και να χρησιμοποιούμε τον όρο «γυναικοκτονία», αναφερόμενες/οι σε ανθρωποκτονίες λόγω φύλου. Οφείλουμε να δείχνουμε «μηδενική ανοχή» στο φαινόμενο της τοξικής αρρενωπότητας, στις διακριτικές συμπεριφορές και στην άσκηση της έμφυλης βίας.
Οφείλουμε να μιλάμε ανοιχτά ενάντια στην κακοποίηση κατά των γυναικών, να μην ψάχνουμε για ελαφρυντικά, να μην δικαιολογούμε βίαιες συμπεριφορές, να μην στοχοποιούμε τα θύματα. Οφείλουμε τέλος, να κατανοήσουμε ότι η διέξοδος θα βρεθεί μόνον με την άρση των έμφυλων στερεότυπων αντιλήψεων, των προκαταλήψεων και των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών, αλλά ακόμα και με τις κατάλληλες θεσμικές αλλαγές.
Για όλες τις γυναίκες που βιώνουν κακοποιητικές συμπεριφορές, στο όνομα μιας εξουσιαστικής και κακοποιητικής αρρενωπότητας, υπάρχουν πανελλαδικά δομές στήριξης που στοχεύουν και ελπίζουν στην ψυχολογική, κοινωνική και εργασιακή ενδυνάμωσή τους.
