Έζησες μια ζωή που έκανε για πολλές μαζί. Με αγώνα από τότε που δούλευες για να πηγαίνεις στο Γυμνάσιο, μέχρι τα 95 χρόνια σου και εκείνη την απίστευτα συμβολική φωτογραφία μπροστά στο μνημείο των αγωνιστών του Πολυτεχνείου.
Με 16 χρόνια φυλακές για την πολιτική σου δράση, με επαίνους και εκτίμηση από εχθρούς και φίλους, με συνέπεια και εμπιστοσύνη στην Αριστερά, με πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλές ιστορικές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας, από την σημαία των ναζί που κατέβασες με τον Σάντα από την Ακρόπολη το 1941 μέχρι την ομιλία σου στην Ευρωβουλή το 2015, ως Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με ποιητικό και συγγραφικό έργο, με επιστημονικό έργο στη γεωλογία και παρουσία στο δρόμο και στα κινήματα για σχεδόν έναν αιώνα, ένας από τους τελευταίους της «Δρακογενιάς» της Αριστεράς, είσαι από αυτούς που θα θέλαμε πρότυπο για τα παιδιά μας.
Ενεργός πολίτης, συνεπής και αγωνιστικός, με εντιμότητα και θάρρος, με παρουσία στα κοινά του τόπου ως έφηβος, νέος, μεσήλικας αλλά και υπερήλικας, παρών σε όλες τις κοινωνικές συνθήκες και πολιτικές αναταράξεις, σε χούντα, πόλεμο, αντίσταση, εμφύλιο, χούντα ξανά, μεταπολίτευση, οικονομική κρίση. Πάντα στην πρώτη γραμμή με άποψη και διεκδικητική στάση υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των πολλών.
Ναξιώτης και Παριανός μαζί, είχες παρουσία στα δημοτικά δρώμενα και των δύο νησιών, αφήνοντας παρακαταθήκη πρωτοποριακές ιδέες για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και περιβαλλοντικές λύσεις των οποίων η αξία διακρίνεται δεκαετίες μετά, όπως τα μικρά φράγματα, οι αξιοποίηση της ξερολιθιάς, η άμεση δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων του Δήμου.
Θα θυμόμαστε την τελευταία σου κουβέντα με αγάπη, τρυφερότητα και ένταση, όπως ακριβώς την είπες:
«θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου, για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε! Μη νομίζετε ότι θα γλιτώσετε από μένα ποτέ».
Να τηρήσεις την υπόσχεση, Σύντροφε.
