Κάνουν λάθος όσοι άρχισαν από τώρα να δυσανασχετούν ακόμα και με την προοπτική διοργάνωσης επετειακών εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Και κάνουν λάθος, γιατί θεωρούν τις εκδηλώσεις όχι μόνο κοστοβόρες (ανάλογες με αυτές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004), αλλά κυρίως ανορθολογικές, κενές νοήματος, χωρίς συμβολισμό. Η επέτειος, όμως, των 200 ετών είναι κάτι ουσιαστικότερο και βαθύτερο.
Είναι μια συνομολογία όσων μας ενώνουν. Τα 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία έχουν τον χαρακτήρα εθνικής ανάτασης των Ελλήνων. Είναι η υπενθύμιση της κοινής μας πορείας στην Ιστορία, η αναγνώριση της πλεύσης στον χρόνο με πλοίο τον γεωγραφικό χώρο της πατρίδας μας. Είναι εξίσου σημαντικός και ο συμβολισμός για την «επιστροφή» της χώρας από το «σημείο 0», όπου βρέθηκε εξαιτίας όχι τόσο της οικονομικής κρίσης, αλλά της αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού και των πολιτών να αντιληφθούν τους λόγους της καθολικής υστέρησης και της φύσης των προβλημάτων, και κυρίως να ομονοήσουν στις λύσεις.
Την επέτειο των 200 χρόνων πρέπει να σπεύσουμε να την οικειοποιηθούμε όλοι, να την αγκαλιάσουμε και να την αφήσουμε να μας γεμίσει χαρά και αισιοδοξία σε συλλογικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο, να τη γιορτάσουμε σαν να είναι τα δικά μας γενέθλια. Ένα μόνο πράγμα θα πρέπει να μας απασχολεί: πώς θα φτάσουμε στο 2021 για να γιορτάσουμε όλα αυτά τα σπουδαία. Και κυρίως το κράτος, που έζησε στην τύχη και από τύχη αυτά τα τελευταία 200 χρόνια της επανίδρυσής του, πώς θα είναι σε ενάμιση χρόνο από σήμερα.
Θα καταφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ηγείται μιας… άλλης χώρας; Θα έχουν καταφέρει αυτός και η κυβέρνησή του μέχρι το 2021 να κάνουν τη μεγάλη «επανάσταση» που ευαγγελίζονται, την οποία απαρτίζουν χιλιάδες μικρές «επαναστάσεις», που έχουν σχέση με την καθημερινότητα; Γιατί, ναι, υπάρχουν οι μεγάλες «απελευθερωτικές» μάχες που πρέπει να δοθούν για την οικονομία, τις επενδύσεις, το φορολογικό σύστημα, τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, την Παιδεία, την Υγεία, τη δημόσια ασφάλεια, αλλά υπάρχουν και οι μικρές, οι καθημερινές. Και από αυτές τις «μικρές επαναστάσεις» θα κριθεί το πώς η Ελλάδα θα πορευτεί τα επόμενα 200 χρόνια, αν θα προχωρήσουν ενωμένοι, «όπως τότε». Χωρίς, στο πέρασμα του χρόνου, να εμφανιστούν ή να «ανασυγκροτηθούν» διάφορες… αντεπαναστατικές διχαστικές ομάδες που θα απειλήσουν το «βιλαέτι».
Να τιμηθούν συμβολικά τρεις μεγάλες προσωπικότητες
Τρεις μεγάλες προσωπικότητες, που αγωνίστηκαν και εξακολουθούν να αγωνίζονται για την ενότητα του έθνους. Τρεις Έλληνες, οι οποίοι από διαφορετική πολιτική αφετηρία αντιπαλεύουν το διχαστικό κλίμα που κατά καιρούς έχει επικρατήσει στη χώρα μας. Τρεις πατριώτες, αντιστασιακοί, πηγή έμπνευσης για όλους μας, που πολέμησαν για την απελευθέρωση της πατρίδας και την εθνική ανεξαρτησία, οι οποίοι θα συμπληρώνουν κοντά έναν αιώνα ζωής το 2021, πρέπει να τιμηθούν στην επέτειο για τα 200 χρόνια Ανεξαρτησίας.
Είναι ο αντιστασιακός Μανώλης Γλέζος, το εθνικό μας σύμβολο Μίκης Θεοδωράκης και ο νεότερος βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με διεθνή αναγνώριση, απόγονος των πολεμιστών Λονταίων και Πετμετζαίων, Ιάκωβος Τσούνης. Καθήκον της Πολιτείας, καθήκον όλων μας είναι να τιμήσουμε τις τρεις αυτές προσωπικότητες, με αφορμή τη συμπλήρωση 200 ετών Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Του Φώτη Σιούμπουρα
Πηγή: paraskhnio.gr
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παρασκήνιο» στις 17/8
