Ο Μανώλης Γλέζος δεν ήταν εκδικητικός. Το αντίθετο. Η πραότητα, η προσήνεια, η ανεκτικότητα, η συγχώρεση, ήταν συμφυή στοιχεία του χαρακτήρα του. Εμπράκτως σεσημασμένα και δεδηλωμένα.
Σήμερα, όμως, που το Ευρωκοινοβούλιο τον τίμησε, δίνοντας το όνομά του σε αίθουσα του δημοκρατικού αυτού σώματος, απαίτησε συμβολικά και μεταθανατίως την «εκδίκησή» του. Εκδίκηση από μικρότητες, μικρόνοιες, μικροψυχίες, προκρούστειες λογικές, κομματικές περιχαρακώσεις, συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις. Η Ευρωπαϊκή Βουλή (European Parliament) τίμησε, με αγαστή σύμπνοια όλου του δημοκρατικού ανύσματος, τον ήρωα του αντιφασιστικού αγώνα, τον διαχρονικά αγωνιστή των ιδανικών της Δημοκρατίας, με τα συστατικά και παραρτήματά της. Ήταν μια λιτή εκδήλωση, με πρωτοβουλία της Αριστεράς, που η Ελλάδα, όλο το πολιτικό σύστημά της, οι Κυκλάδες, η Νάξος, τ’ Απεράθου -για ν’ ακολουθήσω μια αντίστροφη φορά της ακολουθίας που επικαλούνταν ευκαίρως ακαίρως ο Γλέζος, προσδιορίζοντας την ταυτότητά του-, έδωσαν το «παρών».
Η δημοτική πλειοψηφία, κυρίως, του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων έδειξε στο τέλος Ιουλίου 2020 την πολιτική μυωπία της και την κομματική εμπάθειά της με την έκφραση αρνητικής γνώμης για το θέμα της προσθήκης της προσωνυμίας «Μανώλης Γλέζος» στο Λύκειο Νάξου. Δεν της πέρασε, γιατί προσέκρουσε σε αρραγές κοινωνικό και πολιτικό τείχος. Δεν έχει, όμως, το πολιτικό ανάστημα και θάρρος, ακόμη και σήμερα, να κάνει έμπρακτη αυτοκριτική για το ατόπημά της. Να λάβει μια γενναία απόφαση διενέργειας εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μανώλη Γλέζου. Να δικαιολογήσει πειστικά τη θέση της. Να προβεί σε μια, τυπική έστω, ανακοίνωση με αφορμή τη σημερινή μέρα. Το ίδιο και όσοι από τη σχολική κοινότητα αντέδρασαν με προφάσεις εν αμαρτίαις. Με πρόδηλες δικαιολογίες που δύσκολα απέκρυπταν μύχιους στόχους και υποβολείς. Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων π.χ. υποστήριξε ότι «το σχολείο δεν πρέπει να ταυτιστεί με ένα πρόσωπο συνδεδεμένο με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο». Ο δε απίστευτος δήμαρχος Δημήτρης Λιανός είπε ότι δεν πρέπει να ληφθεί κάποια διχαστική απόφαση εν βρασμώ ψυχής!
Ο Δήμος εκτέθηκε θεσμικά με την τελική και αιτιολογημένη-κάτι σπάνιο- υπουργική απόφαση βάπτισης του Σχολείου. Εκτίθεται και σήμερα που η Ντόρα Μπακογιάννη στον Aegean Voice το πρωΐ και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης απόψε με τη συνέντευξη και το μήνυμά τους, αντίστοιχα, εμμέσως πλην σαφώς, σαφέστατα θα έλεγα, κονιορτοποιούν την απαράδεκτη προ διετίας στάση της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου.
Ο Γλέζος ήταν ένας πολυδιάστατος άνθρωπος, ανυποχώρητος στις ιδέες του, οραματιστής και πολιτικός ακτιβιστής συνάμα, ένα σπάνιο πολιτικό και πολιτισμικό κράμα και υπόδειγμα. Είχε κάνει τρόπο ζωής τις οικουμενικές αξίες, την άμεση δημοκρατία, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την αδερφοσύνη.
Σήμερα που η ακροδεξιά επανέρχεται φουριόζα με πολλούς τρόπους, πρόσωπα και προσωπεία, η γνώση της «δημοκρατικής μνήμης» αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Αυτό ήταν καθοριστικός στόχος στη ζωή του Γλέζου. Επίσης, η σύνδεση της ηθικής με την πολιτική ήταν ένα από τα διακριτικά γνωρίσματά του.
Γι’ αυτό θα αποτελεί έναν από τους αγίους του πολιτικού μας εικονοστασίου. Κυριολεκτώ. Δεν αποτελεί ωραιοποίηση. Δείτε τη σημερινή τελετή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μόνο η σπουδή και η αφομοίωση του τρόπου, που ο Γλέζος υπηρέτησε το κοινό καλό και κόσμησε την πολιτική με τη βαθύτερη, ευρύτερη και ουσιαστική σημασία της, θα εξασφαλίσει ότι το ταπεινό ξωκκλήσι της δημοκρατίας δεν μένει αλειτούργητο και ακοινώνητο.
«Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους,
για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα,
τα γενναία, τα δυνατά,
Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή,
γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι,
κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια
Όπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και
γράφουνε στους σκοτεινούς ορίζοντες των λιμανιών,
Γι’ αυτούς είναι τ’ άδεια βαρέλια που σωριαστήκανε στο
πιο στενό, πάλι του λιμανιού, σοκάκι,
Γι’ αυτούς οι κουλούρες τ’ άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσίδες,
οι άγκυρες, τ’ άλλα μανόμετρα,
Μέσα στην εκνευριστικιάν οσμή του πετρελαίου,
Για ν’ αρματώσουνε καράβι, ν’ ανοιχτούν, να φύγουνε,
Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ’ στη
νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων,
Μ’ ένα σκοπό του ταξειδιού: προς τ’ άστρα…»
(Νίκος Εγγονόπουλος, Μπολιβάρ)
Επιχώριος
