-Χρόνια πολλά, Λεονάρδε, ψιθύρισε ο Δημήτρης, καθώς άρχιζε η περιφορά του Επιταφίου της Μητρόπολης.
-Χρόνια πολλά, Δημήτρη. Πού είναι ο πρόεδρος Φώτης;
-Μάλλον στο Γλινάδο. Νωρίτερα τον είδα, στο διαδίκτυο, να φωτογραφίζει τον θαλασσινό Επιτάφιο στην παραλία του Καστρακιού. Πέρυσι ήμουν κι εγώ εκεί με τον Γιάννη. Είναι το …φέουδό του βλέπεις εκεί. Εκεί πήγε και φέτος. Τώρα, μάλλον, Άγιο Νικόδημο θα είναι.
Μουντή ατμόσφαιρα. «Σκόρπιες, μελωτές, σταλάζουν οι νότες από τις καμπάνες», όπως γράφει ο Άγγελος Τερζάκης στη «Μενεξεδένια πολιτεία». Κι έτσι ενισχύουν τη μελαγχολία του. Δεν τον είδα βαστάζοντα ή υποβαστάζοντα τον Επιτάφιο, αλλά ρωτούσε με ανυπόκριτη απορία:
-Η ζωή εν τάφω σε ποια …στάση βρίσκεται;
-Δημήτρη, μήπως μπερδεύεις τις τρεις στάσεις των Εγκωμίων της Μεγάλης Παρασκευής με τις στάσεις του ΚΤΕΛ;
-«Ω θαυμάτων ξένων, ω πραγμάτων καινών» έψαλαν εκείνη την ώρα ο Στέλιος και ο Δημήτρης, πεζοπορούντες ψάλτες, ενώ κάποιοι Νταραδήμοι επισπεύδοντες προέτρεχαν. (Θυμάστε τη «Ντελησυφέρω» του Παπαδιαμάντη;).
-Τα θαύματα με ενθαρρύνουν, αλλά τα κενά πράγματα με φοβίζουν, λέει στον ακόλουθο Μανόλη.
-Καινά με άλφα γιώτα, τον διορθώνει ο λόγιος Ιάκωβος, που πλησιάζει την κορυφή της κουστωδίας. Δηλαδή καινοτομίες, που εσύ έχεις κάνει δήμαρχε, να φάνε και οι κότες. Η Amazon πάνω απ’ όλα…
-«Έκστηθι φρίττων ουρανέ…», μονολόγησε ένας ιερέας στην επιτάφια πομπή, ακούγοντας ακουσίως τον διάλογο.
Ο Φώτης, νομικός σύμβουλος της Μητρόπολης, αν ήταν εκεί, δεν θα συγκρατούσε τα γέλια του, χωρίς να έχει απέναντί του τον Μανώλη ή τον Γιάννη, όπως στο Δημοτικό Συμβούλιο.
-«Έφριξεν η γη και ο ήλιος εκρύβη…». Μπήκαμε στη β΄ στάση.
-Μα ο ήλιος έχει δύσει προ πολλού…
-Αυτά που λένε τα ιερά κείμενα, αποδίδουν την τότε ιστορική πραγματικότητα εξηγεί ο Ιάκωβος.
-«…η απείρανδρος θρηνεί..» ψάλλει η χορωδία και το φιλακόλουθο κοινό.
-Για τη Απείρανθο μιλά ή παράκουσα;
-Όχι, για την Παναγία μιλά, γενικώς, την Απεραθίτισσα, τη Χρυσοπολίτισσα, τη Φιλωτίττισσα, την Παντάνασσα, τη Ζωοδόχο Πηγή (Μητρόπολη), τη Φανερωμένη, τη Μυρτιδιώτισσα, την Τριποδιώτισσα, τη Δροσιανή, την Πρωτόθρονο, τη Φανερωμένη, την όπου γης Παναγία τού εξηγεί ο λόγιος.
-Πότε θα φθάσουμε στην τρίτη στάση;
-Να, τώρα αρχίζει… «Αι γενεαί πάσαι..».
-Μα όλα αυτά δεν τα ακούσαμε και μέσα στην Μητρόπολη;
-Ναι, αλλά συνοδεύουν και την περιφορά του Επιταφίου. Δεν είσαι χθεσινός, Δημήτρη. Και σε θεωρούσα πολύ θεοσεβούμενο, ακούγεται η φωνή του ιερέα.
-Κάπου λέει για «ύμνους εξοδίους» και νομίζω ότι είναι σε αυτή τη στάση. Η λέξη εξόδιος με φοβίζει, όπως αντιλαμβάνεσαι.
-Εγώ θα σου έλεγα να σκεφτείς τους αχάριστους που τώρα σε πολεμούν, όπως τον Χριστό. Αυτούς που «εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου», αυτοί που σε «πότισαν χολήν άμα και όξος».
-«Όλοι για σένα δουλεύουνε Δήμαρχε», βούιξε στο αυτί του Δημήτρη, σαν κρότος βαρελότου, σαν αντίλαλος από τη φράση αυτήν ακριβώς που είπε ο πρόεδρος Φώτης στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο. Ανθυπομειδίασε, αλλά κάπως πικρά και δύσπιστα.
-Μα λες να με ειρωνεύτηκε, όπως τους αντιπάλους του; Είναι καλός στα εξώδικα και στα δικηγορικά έδρανα, αλλά και είρων ο μπαγάσας. Όμως, από πυγμή, δεν παίζεται. Ούτε ο Μπάκαλος να ήταν.
-«Φρίττουσιν οι νόες» με αυτά που ακούω, ψιθύρισε ο Μανόλης με το ιδιαίτερο hair look στο αυτί ενός άλλου από την παρέα.
Οι τρεις Επιτάφιοι της Χώρας συναντήθηκαν σε λίγο, παραδοσιακά και συντεταγμένα, στο σταυροδρόμι της Αγίας Θεοδοσίας, σε ένα άτυπο και άρρητο διαγωνισμό ή ανταγωνισμό ομορφιάς και τέρψης οφθαλμών.
Όμως η εξέχουσα, κορδωμένη κεφαλή έσφιγγε τα χείλη, γελούσε υποκριτικά και περιέφερε τις κεραίες της στο πλήθος. Λες να φοβάται ότι ήχοι Μεγάλης Παρασκευής θα ηχούν στα αυτιά του και μετά τον επιτάφιο θρήνο;
Μετά την περιφορά του Επιταφίου, όπου εκπληρώνεται και ένα πολιτικό καθήκον, που θυμίζει τη ψευτομετάνισσα του Παπαδιαμάντη, έπεσε σε βαθιά μελαγχολία, πιο βαθιά απ’ τον βαθύ Δήμο (σαν το βαθύ κράτος) που έχει δημιουργήσει. Πώς να ζήσει την Ανάσταση, «όλην αυτήν την αχόρταστον μαγείαν», όπως θα έλεγε ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ξάδελφος του Παπαδιαμάντη, αφού η δική του ανάσταση είναι όνειρο απατηλό;
Καλή Ανάσταση του έσω κόσμου μας! Λαμπρή Πασχαλιά σε όλες, όλους, όλα!
Όχεντρα
