Στα γερμανικά, “die Welle” σημαίνει «το κύμα». Για δύο «κύματα» θέλω να σας μιλήσω σήμερα.
Το πρώτο «κύμα» είναι αυτό των προσφύγων – μεταναστών. Το «κύμα» αυτό έχει γίνει τσουνάμι. Χιλιάδες είναι αυτοί που επιλέγουν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους και τη ζωή των αγαπημένων τους προσώπων σε μια πορεία μέχρι τα νερά του Αιγαίου, όπου έρμαια των δουλεμπόρων και με το αζημίωτο, στοιβάζονται σε βάρκες και με… βάρκα την ελπίδα, προσδοκούν μια ασφαλή και ειρηνική ζωή. Χιλιάδες είναι αυτοί υπομένουν τις κακουχίες, περιμένοντας μάταια μπροστά στα (κλειστά πλέον) σύνορα με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας να ανοίξει το πέρασμα για την… Γη της Επαγγελίας. Μόνο γι’ αυτήν τη Γη δεν είναι παρά μόνο ανεπιθύμητοι…
Ωστόσο, μαζί με το «κύμα» των προσφύγων, υπάρχει ένα δεύτερο «κύμα», το οποίο αργά, αλλά σταδιακά «φουσκώνει» και «απειλεί» να «πνίξει» τη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό, που κάποιοι εντέχνως καλλιεργούν. Είναι το «κύμα» αγάπης, συμπόνοιας και αλληλεγγύης των (περισσότερων) Ελλήνων που από το πενιχρό υστέρημα τους ή το κατακουτσουρεμένο εισόδημά τους, προσπαθούν να βοηθήσουν – είτε μόνοι τους, είτε μέσω οργανωμένων συλλογικοτήτων – έμπρακτα, ουσιαστικά, αληθινά, μέσα από την καρδιά τους, ανώνυμα και με ανιδιοτέλεια. Γιατί το θέλουν, γιατί έτσι τους υπαγορεύουν η συνείδησή τους ή τα προσωπικά τους βιώματα.. Όχι γιατί τους «παίρνουν» οι κάμερες ή γιατί έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτό.
Είναι χιλιοειπωμένο και τετριμμένο, αλλά ναι, οι Έλληνες ξέρουμε από προσφυγιά και ξεριζωμό. Ίσως το γεγονός αυτό να είναι και η ειδοποιός διαφορά μας από τους… χμ… εταίρους μας στην Ευρώπη. Δεν μας κάνει ανώτερους τους, αλλά να… ενεργοποιεί μνήμες, αγγίζει ευαίσθητες χορδές.
Όσο περνάει ο καιρός, είναι σίγουρο που θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και ίσως χρειαστεί να επιλέξουμε… αν θέλουμε να είμαστε «πολιτισμένοι» ή αν θέλουμε να είμαστε Άνθρωποι…
