Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, κάποιος διέπραττε «ύβριν» όταν υπερεκτιμούσε τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο, με άλλα λόγια προσπαθούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς.
Η επαναλαμβανόμενη αυτή συμπεριφορά προκαλούσε τελικά την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, οι οποίοι δεν την άφηναν ατιμώρητη και οδηγούσαν τον υβριστή στην πτώση και την καταστροφή του.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή του σήμερα, η ύβρις (με την ευρεία έννοια) αποτελεί πλέον τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Οι πολιτικοί μας, αποξενωμένοι τελείως από τα προβλήματα και τις αγωνίες του λαού, απρόσιτοι και «αποστειρωμένοι», επιδίδονται σε… λεονταρισμούς και κοκορομαχίες (ανάλογα με την κάθε περίπτωση), για να αποδείξουν πόσο… κόπτονται για όλους εμάς. Sorry guys, αλλά η ερμηνεία σας στα έδρανα της Βουλής μόνο για «Χρυσό Βατόμουρο» κάνει!
Και μέσα σε όλο αυτό το κωμικοτραγικό σκηνικό που έχει στηθεί (γιατί πραγματικά δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις πια με αυτά που συμβαίνουν), νέοι πολιτικοί σχηματισμοί και κόμματα αναδύονται ως… άλλες Αφροδίτες, φιλοδοξώντας να σαγηνεύσουν με τα θέλγητρα τους τους ψηφοφόρους και να καταφέρουν να περάσουν το κατώφλι της Βουλής, αν και όταν στηθούν (ξανά μανά) κάλπες.
Κύριοι και κυρίες της πολιτικής, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκετε: Προσγειωθείτε. Βγείτε από το καβούκι σας. Τολμήστε να αντιταχθείτε. Ανοίξτε πραγματικά τα αυτιά σας και τα μάτια σας. Μην αφήνετε τις Σειρήνες να σας παρασύρουν. Συνέλθετε. Αλλιώς, η τιμωρία είναι αναπόφευκτη.
