Αλέξανδρος Δάικος, ένας τραγουδοποιός με ψυχή: «Δεν θέλω να περνάει αδιάφορη η μουσική μου»

Μια ειλικρινής κουβέντα με τον Αλέξανδρο Δάικο για τη μουσική, τη ζωή και την αλήθεια πίσω από τα τραγούδια

Υπάρχουν τραγούδια που περνούν, και υπάρχουν κι εκείνα που μένουν, γιατί κάτι λένε, όχι μόνο στα αυτιά αλλά και στην ψυχή.

Έτσι ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Αυτοκριτική» του Αλέξανδρου Δάικου, ένα τραγούδι αληθινό, που μιλά για κάτι σπάνιο στη σημερινή εποχή, την ανάγκη να γνωρίσεις πραγματικά ποιος είσαι. Από εκείνη τη στιγμή, στάθηκα στη μουσική του. Μπήκα στο Spotify και στο YouTube, άφησα τα τραγούδια του να με ταξιδέψουν, και κάθε φορά ένιωθα το ίδιο: καθαρότητα και συναίσθημα. Ήθελα να τον γνωρίσω. Να μιλήσουμε για τη μουσική του, αλλά και για όλα εκείνα που κρύβονται πίσω από αυτή.

Η σχέση του με τη μουσική ξεκίνησε από μικρός. «Ο πατέρας μου είχε καημό να μάθει μουσική και επειδή δεν το έκανε, έγραψε εμένα κιθάρα και τον αδερφό μου πιάνο», λέει ο Αλέξανδρος. Η πιο ουσιαστική σχέση όμως ξεκίνησε όταν συνειδητοποίησε ότι μπορεί να τραγουδήσει. «Ήταν στην εφηβεία μου», θυμάται. «Ζήλεψα τους τραγουδοποιούς, ήθελα κι εγώ να γράφω τραγούδια»

Ο νέος του δίσκος «Κάποια ταξίδια» κυκλοφόρησε τον Μάιο, πιο ώριμος από τους προηγούμενους, με ήχο που θυμίζει τις διαδρομές του. «Γεννήθηκε πάνω στη μηχανή μου», μου λέει. «Εκεί μουρμουρίζω μελωδίες για να κάνω τις διαδρομές λιγότερο βαρετές. Θέλω ο ακροατής να νιώσει ή να σκεφτεί κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό. Δεν θέλω να περνάει αδιάφορη η μουσική μου».

Οι στίχοι του έχουν συναίσθημα και παρατήρηση της ζωής. «Με εμπνέουν και οι άνθρωποι και οι εμπειρίες μου. Με εμπνέει ο έρωτας που θα βιώσω εγώ, αλλά παράλληλα με εμπνέει και το ταξίδι ενός πρόσφυγα κι ας μην έχω βιώσει ποτέ κάτι αντίστοιχο».

Όταν γράφει, το κάνει για εκείνον. «Δεν ξέρω πώς να φτιάχνω τραγούδια που να αρέσουν στους ακροατές. Δημιουργώ αυτό που μου βγαίνει και το μοιράζομαι. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί που ταυτίζονται με αυτό και μου δίνουν τη δυνατότητα να συνεχίσω να το κάνω»

Ο Αλέξανδρος δημιουργεί στη σιωπή. «Γράφω βράδια, μόνος. Εμπνέομαι από τη φασαρία αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ μέσα σε αυτή. Χρειάζομαι ηρεμία».

Κι αν κάτι λείπει από τη ζωή, όπως λείπει και από τα τραγούδια, αυτό είναι ο έρωτας. Όχι ο πόνος του, αλλά ο καθαρός και αληθινός έρωτας. Ένα συναίσθημα που, όπως ο ίδιος παραδέχεται, του είναι πιο δύσκολο να εκφράσει μέσα από τη μουσική. «Λίγα τραγούδια έχουν καταφέρει να αποτυπώσουν ωραία αυτό το συναίσθημα», συμπληρώνει.

Η θάλασσα είναι το καταφύγιό του. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Φλώρινα, που είναι ορεινό μέρος. Όταν έβλεπα θάλασσα, ενθουσιαζόμουν. Από μικρό παιδί η μυρωδιά της θάλασσας το καλοκαίρι είναι καταφύγιο για εμένα».

Μιλάμε για τους ανθρώπους, την αυτοκριτική και τη ζωή. Ο Αλέξανδρος πιστεύει πως οι περισσότεροι νομίζουν ότι κάνουν αυτοκριτική, «αλλά όταν εντοπίζουν τα στραβά τους, τα δικαιολογούν. Οι πεποιθήσεις μας είναι τόσο βαθιά ριζωμένες που ψάχνουμε λόγους για να τις κρατήσουμε όπως είναι», παρατηρεί με ηρεμία.

Αυτό που θεωρεί ότι λείπει περισσότερο από τον κόσμο σήμερα είναι η κατανόηση. «Αν δείχναμε περισσότερη κατανόηση ο ένας στον άλλον και δεν απαντούσαμε τόσο σκληρά στο λάθος, θα είχαμε μια πιο υγιή κοινωνία με πιο ελεύθερους ανθρώπους».

Κλείνοντας, λέει κάτι που δύσκολα ξεχνάς. «Η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο», λέει ένα από τα αγαπημένα του ρητά, που τον βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Ο Αλέξανδρος Δάικος δεν γράφει για να εντυπωσιάσει, γράφει γιατί έχει κάτι να πει, και ίσως αυτό να είναι το πιο σπάνιο είδος τέχνης σήμερα.

Spotify