Προέρχονται από σπουδαίες μουσικές οικογένειες της Νάξου που έχουν γράψει ιστορία στο παραδοσιακό νησιώτικο τραγούδι.
Όλοι τους νέα παιδιά που παίρνουν τη σκυτάλη από τις παλαιότερες γενιές και χαράζουν τη δική τους πορεία στο μουσικό στερέωμα. Άξιοι συνεχιστές μιας παράδοσης που δεν θα εκλείψει ποτέ, αφού έχει αφεθεί σε καλά χέρια…
Γιάννης Κονιτόπουλος: Η μουσική είναι στο αίμα μου
Ανήκει στην 8η γενιά των Κονιτοπουλέων και αποτελεί άξιο συνεχιστή της. Ο Γιάννης Κονιτόπουλος, γιος του Βαγγέλη Κονιτόπουλου, δεν θυμάται τον εαυτό του χωρίς τραγούδι και μουσική.
«Όταν με ρωτούσαν τι θες να γίνεις απαντούσα μουσικός και τραγουδιστής. Δεν θυμάμαι ποτέ να θέλησα κάτι άλλο. Έπαιρνα ό,τι μουσικό όργανο έβρισκα στο σπίτι και προσπαθούσα να παίξω και να τραγουδήσω».
Η ενασχόληση της οικογένειάς του με τα μουσικά όργανα μετράει πολλά χρόνια. Το τραγούδι προστέθηκε στις τελευταίες γενιές των Κονιτοπουλέων. Ο Γιάννης από τα πέντε του χρόνια ασχολείται με την παραδοσιακή μουσική, καθώς τραγουδούσε με τον πατέρα του. «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδάω. Η μουσική είναι στο αίμα μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν».
Ο ίδιος νιώθει τεράστια ευθύνη προερχόμενος από αυτή τη μεγάλη μουσική οικογένεια. «Το να τραγουδάς και γενικότερα να ασχολείσαι με την παραδοσιακή μουσική, έχοντας το όνομα αυτό σου ανοίγει πιο εύκολα κάποιους δρόμους. Αυτό όμως δεν συμβαίνει όταν δεν έχεις ταλέντο, γνώσεις και θέληση. Ο κόσμος είναι σκληρός κριτής όταν έχεις βαρύ όνομα και αν δεν αξίζεις δεν μπορείς να σταθείς στο χώρο».
Για τον Γιάννη η παραδοσιακή μουσική είναι το πιο σημαντικό είδος. «Επειδή τα τελευταία χρόνια τη διδάσκω και σε νέα παιδιά, είναι πολύ όμορφο να παρατηρείς ότι οι νέοι τελικά γυρνούν πάντα στις ρίζες τους».
*Ο Γιάννης Κονιτόπουλος τραγουδάει τα τελευταία χρόνια στον «Λιόσπορο» στον Πειραιά (κάθε Τετάρτη βράδυ) και στην «Εστία» στο Ν. Ηράκλειο (κάθε Παρασκευή βράδυ). Διδάσκει μουσική, πιάνο και φωνητική σε ωδείο, ενώ είναι και δάσκαλος μουσικής σε δημοτικό σχολείο.
Πολυχρόνης Κορρές: Βαδίζω σε χαραγμένους δρόμους, εξερευνώντας νέους
Μόλις ακούς τις πρώτες νότες από το βιολί του, ταξιδεύεις σε παλιότερες εποχές τότε που οι οργανοπαίκτες έβγαζαν ήχους καθαρούς και αυθεντικούς. Και τότε καταλαβαίνεις ότι ο Πολυχρόνης Κορρές έχει μαθητεύσει δίπλα σε σπουδαίους και μεγάλους μουσικούς και έχει το ίδιο πάθος με αυτούς. Με τον Στάθη Κουκουλάρη, τον Γιώργο Κόρο και τον Μανώλη Μπαρμπεράκη που υπήρξαν δάσκαλοί του.
Ο Πολυχρόνης, όμως, έχει καταφέρει και κάτι άλλο. Ακροβατεί με μεγάλη δεξιοτεχνία ανάμεσα στο παλιό και στο νέο. Μεταφέρει όλη τη γνώση που έχει αποκτήσει από τις παλιότερες γενιές στο σήμερα και γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα αγαπητός στη νεολαία.
«Είναι πολύ σημαντικό για εμένα και για κάθε νέο που ασχολείται με την μουσική να ξέρει τις ρίζες και την κληρονομιά του. Η καταγωγή μου από ένα νησί όπως η Νάξος, γενέτειρα του νησιώτικου τραγουδιού αποτελεί μία πρόκληση για δημιουργία και συνέχεια. Όπως όλα εξελίσσονται, έτσι και στην μουσική υπάρχει εξέλιξη. Ο σεβασμός μου για αυτά που κληρονόμησα είναι μεγάλος. Από την άλλη έχω την υποχρέωση να προχωρήσω… να προσθέσω την πινελιά μου, να παίξω και να τραγουδήσω τα κομμάτια με την δική μου αισθητική πλαισιωμένος από πληθώρα οργάνων. Πιστεύω ότι με την δημιουργία καινούργιων κομματιών και την επανεκτέλεση παλαιότερων με σημερινά ακούσματα οι νέοι έρχονται πιο κοντά σε αυτό το είδος».
Η οικογένειά του Πολυχρόνη Κορρέ εμφανίζεται στον χώρο της μουσικής από το 1900 όταν ο προπάππους του Νικηφόρος Κορρές ξεκίνησε να παίζει κλαρίνο. Στη συνέχεια ακολούθησε ο παππούς του, Πολυχρόνης Κορρές, ο οποίος έπαιζε βιολί και λαούτο. Μετά την σκυτάλη παρέλαβε ο πατέρας του Νικηφόρος Κορρές ο οποίος ξεκίνησε σε μικρή ηλικία να παίζει λαούτο και να τραγουδάει. Το γλυκό έδεσε όταν γνώρισε τη Λέτα Κορρέ η οποία έχει ξεκινήσει το τραγούδι από τα 14 της χρόνια. «Ύστερα από όλους ερχόμαστε εγώ και ο αδερφός μου Γιώργος να συνεχίσουμε αυτό το δύσκολο έργο».
Ο ίδιος ξεκίνησε κλασικό βιολί σε ηλικία 5 ετών, έκανε κλασικές σπουδές και σε ηλικία 12 ετών ξεκίνησε παράλληλα νησιώτικο βιολί στον θείο και δάσκαλο του Στάθη Κουκουλάρη. Στη συνέχεια έκανε μαθήματα με τον Μανώλη Μπαρμπεράκη και αργότερα με τον Γιώργο Κόρο.
«Από μικρό παιδί εγώ και ο αδερφός μου ζητήσαμε να ασχοληθούμε με τη μουσική. Στην αρχή μας φάνηκε σαν ένα νέο παιχνίδι, αλλά ήταν κάτι πολύ παραπάνω τελικά. Ήταν αγωγή ψυχής. Με τον καιρό αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τη μαγεία της μουσικής. Σιγά σιγά αυτό έγινε αναπόσπαστο κομμάτι μας και τρόπος ζωής».
Νιώθει τυχερός και περήφανος που προέρχεται από μια οικογένεια με σπουδαία προσφορά στο νησιώτικο τραγούδι. «Το βάρος και η ευθύνη να συνεχίζω αυτό το δύσκολο έργο με έκανε να βάλω τον πήχη πολύ ψηλά προσπαθώντας συνέχεια για το καλύτερο. Όπως σε κάθε δουλειά έτσι και στη δική μας κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα. Δούλεψα και εξακολουθώ να δουλεύω σκληρά ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω σε δρόμους ήδη χαραγμένους, εξερευνώντας νέους».
*Ο Πολυχρόνης Κορρές παραδίδει μαθήματα στο κλασικό και νησιώτικο βιολί και εμφανίζεται μαζί με την οικογένειά του σε διάφορες εκδηλώσεις και νυχτερινά μαγαζιά. Ετοιμάζει καινούργια δισκογραφική δουλειά με τη μητέρα του.
Στέλιος Μανωλάς: Η μουσική ήταν μονόδρομος για μένα
Η ιστορία της οικογένειάς του ξεκινά από πολύ παλιά. Ο προπάππους του, ο Μιχάλης Κονιτόπουλος, ήταν ένα από τα καλύτερα βιολιά της Νάξου και η γιαγιά του, η Ειρήνη Κονιτοπούλου, η πιο σπουδαία φωνή του Αιγαίου. Για τον Στέλιο Μανωλά η ενασχόλησή του με τη μουσική ήταν μονόδρομος.
Από μικρό παιδάκι χωρίς ακόμη να ξέρει να παίζει, έπαιρνε την κιθάρα του, έβαζε τους δίσκους της μητέρας του, Ελένης Λεγάκη, στο πικάπ και γρατζούναγε τις πρώτες του νότες. «Στα επτά μου χρόνια πήγα στο Εθνικό Ωδείο και ξεκίνησα κιθάρα. Στα 11 μου ζήτησα από τον πατέρα μου, Μανώλη, να μου πάρει ένα λαούτο. Αυτό το όργανο το αγάπησα από όταν ήμουν πέντε χρονών. Τότε είδα τον Βαγγέλη Κονιτόπουλο σε μία συναυλία να παίζει και αυτή η εικόνα μου είχε μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου. Αυτός που με ώθησε να ασχοληθώ με τη μουσική ήταν ο πατέρας μου και έτσι ξεκίνησα μαζί με τον αδελφό μου».
Ο Στέλιος με σίγουρα και σταθερά βήματα σχηματίζει τη δική του διαδρομή στην παραδοσιακή μουσική και νιώθει περήφανος που κατάγεται από μια τόσο σπουδαία οικογένεια. «Δεν θεωρώ ότι παίρνω τη σκυτάλη από κάποιον. Κάνω αυτό που αγαπώ και μου αρέσει. Για μένα η μουσική ήταν μονόδρομος. Δεν μου το επέβαλε κανείς. Θυμάμαι όταν πήγαινα στη Νάξο ή όπου αλλού τραγουδούσε η μητέρα μου, καθόμουν στο πάλκο και παρακολουθούσα τους οργανοπαίκτες. Νιώθω περήφανος που η γιαγιά μου, ήταν η πιο σπουδαία φωνή του Αιγαίου και που φυσικά μετά η μητέρα μου ακολούθησε επάξια τα χνάρια της».
Στην πορεία που έχει ακολουθήσει μέχρι σήμερα, ο Στέλιος βρέθηκε δίπλα σε σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Βαγγέλης Κουκουλάρης, που τον πρωτοδίδαξε και τον συμβουλεύεται μέχρι και σήμερα, ο Πέτρος Δήμας και ο Νίκος Κονιτόπουλος. Έμαθε από αυτούς να αγαπά τη μουσική και να την υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο.
*Ο Στέλιος Μανωλάς κάνει εμφανίσεις μαζί με τη σύζυγό του, Μαρία Νομικού σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει ένα δικό του τραγούδι που θα το τραγουδήσει μαζί με τη Μαρία Νομικού.
Γιάννης Χατζόπουλος: Θέλω να ξεπεράσω το μέτριο
Πολλοί όταν μιλούν για τον πατέρα του, τον Νίκο Χατζόπουλο, τον αποκαλούν το διεθνές «βιολί του Αιγαίου». Ο Γιάννης, το νέο αίμα της οικογένειας των Χατζοπουλέων, με χρόνια σπουδές στη μουσική και το τραγούδι, κινείται με άνεση ανάμεσα στην παραδοσιακή και την λαϊκή μουσική.
Με σπουδαία παιδεία, απόλυτο σεβασμό στις παλαιότερες γενιές της μουσικής και εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, χαράζει σήμερα τη δική του πορεία και χτίζει με τα δικά του χέρια τον μουσικό δρόμο που κινείται.
Πριν μερικούς μήνες τον απολαύσαμε και στο σόου του ΑΝΤ1 Your Face Sounds Familiar, όπου έδειξε το πολύπλευρο ταλέντο του.
«Το περιβάλλον στο οποίο έχω μεγαλώσει είναι καθαρά μουσικό, από πάππου προς πάππου. Ο παππούς μου έπαιζε κλαρίνο, τα αδέλφια του έπαιζαν λαούτο. Στη συνέχεια ο πατέρας μου, Νίκος Χατζόπουλος, μπήκε δυναμικά, ακολουθώντας τον δικό του πατέρα. Αυτομάτως έκανα κι εγώ το ίδιο. Ήταν μονόδρομος».
Ο Γιάννης ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική από επτά χρονών. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο, βιολί και τραγούδι και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στα 22 του χρόνια. Παράλληλα πέρασε και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτό, αφού η μουσική ήταν στο αίμα του. «Στο πρώτο μαγαζί που με πήραν τραγουδούσε η Ελένη Λεγάκη, η οποία με είχε ακούσει από μικρό και με είχε ξεχωρίσει».
Για τον ίδιο είναι πολύ σημαντικό να σπουδάσεις τη μουσική, να αποκτήσεις όλες τις γνώσεις και μετά να την υπηρετήσεις σωστά. «Μουσική δεν είναι μόνο ότι κρατάω ένα όργανο και παίζω ή παίρνω το μικρόφωνο και είμαι τραγουδιστής. Η σπουδή είναι το πιο σημαντικό. Ό,τι ταλέντο έχεις να το εξασκήσεις και με τιμή να υπηρετείς τη μουσική. Βλέπω παιδιά που έρχονται στον πατέρα μου και του ζητούν να τους διδάξει τον Ικαριώτικο, ενώ δεν ξέρουν βιολί. Και αναρωτιέμαι πώς θα το κάνουν σωστά όταν ζητούν αποσπασματική γνώση, όταν δεν ξέρουν την μουσική αλφάβητο;».
Ο Γιάννης δεν νιώθει βάρος για το όνομα που κουβαλάει. Χαράζει τον δικό του δρόμο και πορεύεται σε αυτόν, έχοντας όλες τις γνώσεις που χρειάζονται για να τα καταφέρει. «Θέλω να ξεπεράσω το μέτριο και το παλεύω. Κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό από τις προηγούμενες γενιές. Θα συνεργαστώ και με τον πατέρα μου, αλλά κυρίως δουλεύω σε μαγαζιά και υπηρετώ το λαϊκό τραγούδι. Προσαρμόζομαι ανάλογα με την εποχή και ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα το έχω κερδίσει με το σπαθί μου και με την αξία μου».
*Ο Γιάννης Χατζόπουλος κάνει εμφανίσεις σε Ελλάδα και Κύπρο.
Στελλίνα Κονιτοπούλου: Σέβομαι όλα όσα έχω κληρονομήσει
Ο πρώτος Κονιτόπουλος έπαιξε βιολί στη Νάξο το 1893. Από τότε μέχρι σήμερα η οικογένεια αυτή γέννησε σπουδαίους μουσικούς και τραγουδιστές που διαμόρφωσαν το νησιώτικο τραγούδι. Φτάνοντας στην όγδοη γενιά η Στελλίνα Κονιτοπούλου εκπροσωπεί επάξια μια οικογένεια με βαρύ όνομα και ιστορία.
«Ασχολούμαι με τη μουσική από 8 χρονών. Σπούδασα πιάνο και φωνητική. Επαγγελματικά ξεκίνησα το τραγούδι, παραδοσιακό και λαϊκό, από 16 ετών. Η μουσική είναι στο DNA μου αφού προέρχομαι από μια τέτοια οικογένεια».
Η Στελλίνα νιώθει την ευθύνη και το βάρος του ονόματός της, αλλά συγχρόνως αισθάνεται υπερήφανη για την οικογένεια που όπως λέει κατάφερε με πολύ κόπο να φέρει το νησιώτικο τραγούδι στη θέση που βρίσκεται σήμερα. «Εγώ προσπαθώ να δημιουργήσω ένα δικό μου ύφος, χωρίς να προσβάλλω αυτό που έχω ήδη κληρονομήσει. Πιστεύω πως οτιδήποτε κάνουμε, πρέπει να δείχνουμε και τον ανάλογο σεβασμό».
»Είναι αρκετά δύσκολο να διατηρήσουμε όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί. Τόσο εγώ όσο και τα παιδιά της δικής μου γενιάς που ασχολούμαστε με την παραδοσιακή μουσική, είτε είναι από τη δική μου οικογένεια, είτε όχι, κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Βαλλόμαστε κι εμείς συνεχώς. Ασχολούμαστε με την παραδοσιακή μουσική και προσπαθούμε να την εξελίξουμε, να τη φέρουμε πιο κοντά στα σημερινά δεδομένα. Για κάποιους αυτό είναι κατακριτέο, για κάποιος άλλους όχι. Θα δείξει ο χρόνος και το αποτέλεσμα».
