Ναι, εγώ. Εμένα που με βλέπετε, μια μέρα θα γίνω μεγάλος και τρανός και θα τους διαφεντεύω όλους.
Θα στέκονται μπροστά μου προσοχή και θα μιλούν μόνο όταν τους δίνω εγώ τον λόγο. Για γνώμη, δεν το συζητώ! Θα περνάει πάντα το δικό μου, γιατί εγώ ξέρω καλύτερα (και περισσότερα) από τους άλλους. Ναι, εγώ.
Εγώ, εγώ, εγώ. Είναι η αγαπημένη μου λέξη αυτή. Δεν ξέρω πότε ακριβώς την αγάπησα, αλλά μάλλον θα ήταν τότε που η Έπαρση με πήρε από το χέρι και μου τύφλωσε τα μάτια και μου έκλεισε τ’ αυτιά και μου φούσκωσε τα μυαλά, ώστε να μην βλέπω, να μην ακούω και κυρίως να μην σκέφτομαι όσους βρίσκονται γύρω μου.
Εγώ είμαι το κέντρο του σύμπαντος (μου) και δεν με νοιάζει τίποτα και κανένας. Εγώ και ο εαυτός μου περνάμε μια χαρά οι δύο μας. Άλλωστε… ο εαυτός μου είναι και ο μόνος που μου έχει απομείνει. Δεν (με) άντεξε κανένας άλλος.
Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν πτοούμαι. Γιατί, εμένα που με βλέπετε, μια μέρα θα γίνω μεγάλος και τρανός και θα τους διαφεντεύω όλους. Εγώ θα αποφασίζω κι εγώ θα διατάζω γιατί εγώ θα είμαι η αυθεντία και οι υπόλοιποι θα ακολουθούν, χωρίς ερωτήσεις και χωρίς αντιρρήσεις. Γιατί εγώ ξέρω καλύτερα (και περισσότερα) από τους άλλους. Ναι, εγώ.
Αλλά μέχρι να έρθει εκείνη ώρα, λέω να τονώσω λίγο το εγώ μου. Πάω να κάνω πρόβα μπροστά στον καθρέφτη, να με βλέπω και να με καμαρώνω. Να καμαρώνω τον μικρό δικτατορίσκο που έχω μέσα μου.
