Νοιώθω θλίψη. Η χώρα, στην οποία μεγάλωσα και τώρα μεγαλώνω το παιδί μου, έχει χάσει την αξιοπρέπεια της, σκύβει δουλικά το κεφάλι, «φτιασιδώνεται», προσπαθώντας να γίνει αρεστή σε εκείνους που την περιφρονούν και με ένα γκροτέσκο χαμόγελο τους ευχαριστεί που την έχουν βάλει να ισορροπεί σε ένα σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Νοιώθω προδομένη και εξαπατημένη. Η χώρα, στην οποία εμπιστεύθηκα τα όνειρα μου, κάθε μέρα, ολοένα και περισσότερο, βυθίζεται στην κινούμενη άμμο της παρακμής. Αξίες και πιστεύω τσαλακώνονται, ξεθωριάζουν. Τα κεφάλια είναι πια σκυμμένα, οι σκέψεις σκοτεινές, τα χείλη σφιγμένα, οι καρδιές παγωμένες, τα συναισθήματα μουδιασμένα.
Νοιώθω οργή. Η χώρα, στην οποία κάποτε άνθισε η Δημοκρατία και ο Πολιτισμός, τώρα θρέφει φίδια στον κόρφο της. Αυτοί, που υποτίθεται, την υπηρετούν και προασπίζονται τα συμφέροντα της, έχουν γίνει επίορκοι, έχουν ξεχάσει την πραγματική αποστολή τους, έχουν πορωθεί από τη δύναμη της εξουσίας σε τέτοιο βαθμό, που έχουν αποκτήσει έναν «παχυδερμισμό» αδιαπέραστο και συγχρόνως, επικίνδυνο.
Έχουν θρονιαστεί στο βάθρο της (πολιτικής) ματαιοδοξίας κι από κει δεν διστάζουν να προσβάλλουν με λόγια και με πράξεις τη μνήμη ενός λαού που πάλεψε και παλεύει, χρόνια τώρα. Ενός λαού που διαχρονικά, πλήρωσε με βαρύ τίμημα τις επιπτώσεις των αποφάσεων που πήραν οι Εθνοπατέρες μέσα σε αίθουσες κλειστές, αποκομμένοι από την κοινωνία που τους ανέδειξε.
Βέβαια και ο ίδιος λαός φέρει μερίδιο ευθύνης για τα δεινά που του συμβαίνουν. Τείνει να ξεχνά γρήγορα και εύκολα, τόσο τα καλά, όσο και τα κακά. Το πρώτο είναι κατάρα, το δεύτερο ευλογία. Και δεν ξέρω τι από τα δύο είναι καλύτερο και τι χειρότερο.
